29 maart 2012

Erfstuk.


Bij veel fashion bloggers gaat het zo: “This vintage YSL used to be my mom’s. Now I wear it.” Of nog irritanter: “My grandma left me this 2.55 Chanel bag. My grandfather bought it for her as an anniversary present.”

Ja. Tof. De duurste winkel waar wij ooit gingen shoppen was een ESPRIT. En ja, ik heb nog een kokerrok van ESPRIT die mijn mama droeg op mijn eerste communie. Maar dat klinkt niet even cool hè?

Nu is er een familiestuk dat misschien iets cooler is. Een leren biker jacket. Mijn nonkel was 18 toen hij hem kocht. De ironie? Ik heb in heel mijn leven nog nooit meer op de 18 jarige versie van mijn nonkel geleken. Lees: ik heb er nog nooit zo mannelijk uitgezien. Geen haar (pluis buiten beschouwing gelaten) en geen vrouwelijke wimpers meer. En nog maar 1, 5 wenkbrauw. Niet dat mijn nonkel dat laatste ook heeft, maar ik wou het gewoon even meegeven.

Het enige probleem? Het is een wel heel mannelijk model aan de schouders. Als je zo groot en elegant bent als een Hannelore Knuts, kom je daar mee weg. Ik ben klein en struikel vaak. 

Wat jullie? To wear or not to wear? That's the fashion blogger’s question…            


En dit vond ik nog in een van de zakken:



VINTAGE STIMOROL! Eat that, Chanel.

En om af te sluiten nog de perfecte track voor deze outfit. Zet hem op terwijl je een comment achterlaat!



Toedels, dudes!




15 maart 2012

Stijltip voor de luie fashionista. Deel 2!


Momenteel zit ik om de 3 weken tijdens de chemo enkele uren met mijn handen in het ijs. Dat doet pijn, ja. Maar het is dat of de kans dat mijn nagels zo broos gaan worden dat ze uitvallen. Had ik al gezegd dat ik chemo haat? Ik haat chemo. Enfin, chemo als medicijn is geweldig, maar de bijwerkingen. Die haat ik.

Dus nagellak (tenzij van die doorzichtige verzorgende) is momenteel uit den boze. Net nu overal van die überschattige DIY nail art foto’s opduiken. En net nu Adele en Lana Del Rey heel de tijd met hun benijdenswaardige ellenlange, puntige Morticia Addams-nagels in mijn gezicht komen zwaaien. Haa, Morticia Addams. Da’s nog eens een stijlicoon.




En de nagels!


Nu, ik moet daar niet onnozel over doen: had ik geen broze chemonagels, zou ik nog altijd niet het geduld noch de nagel hebben voor van die sexy, lange krabbers. Ik ben nogal lui als het op manicures aankomt. Ik benijd vrouwen die hun nagels vanaf het eerste schilfertje opnieuw in de verf zetten. Bij mij gaat het meestal zo: tipwear? Nagel knippen. Opnieuw tipwear? Enkele dagen beschaamd rondlopen met mijn bouwvakkersvingers from hell en pas dan de lak vervangen. Maar nu, beste dudes. Bestaat er iets voor de luie fashionista zoals ikzelf. De nagelring! Dat is een ring waar de echte nagel van een dode oude vrouw op geplakt wordt.


...

Ha! Dat is niet waar natuurlijk. Maar mijn innerlijke Morticia Addams had u toch efkes goed liggen. Nee, een nagelring is dit:                   

Gevonden op Tumblr

Anna-Sara Davik

Bijules

Beeld van Viktorialove.com 
                                                                                                                                                                    
En zei ik al: HOE COOL IS DAT? En hoe hard klink ik net als een veertienjarige jongen?

Zoals het steeds gaat, zijn de mooiste nagelringen de duurste. (Check Bijules) Dus. Alsjeblief H&M, Forever 21 of Accessorize. Maak nagelringen op budget. Ik beloof u: dat gaat aanslaan. Want ik ben niet de enige luie fashionista. Toch? Dudes?           



12 maart 2012

Stijltip voor de luie fashionista

Nee, eigenlijk is mijn tip geschikt voor een veel breder publiek. De titel zou moeten zijn: stijltip voor iedereen die al eens een broek koopt. Maar dat bekt niet zo goed.


Zelf koop ik ‘wel eens’ een broek. Maar dat is een uitzondering. Ik ben meer een rokjes/kleedjes persoon. Uit weloverwogen stijlinzicht? Maar nee gij! Ik ben gewoon lui. Broeken kopen is voor mij een hel wegens mijn te-korte-benen-syndroom. Er moet steeds noodgedwongen een trip naar de kleermaakster aan gekoppeld worden. Wat ik steeds vergeet en uitstel. En dat besef ik dan pas wanneer ik de broek enthousiast uit mijn kast neem om aan te doen.

En dan krijg je dit: beteuterde voetjes. En mét schoenen?

Nog te lang.
En je ziet niet eens mijn fabuleuze schoenen.
Zoals op de avond van mijn eindejaarsbal. Mijn date was onderweg en ik stond daar met een broek aan (een broek op mijn eindejaarsbal ja. Ik wou ‘speciaal’ doen.) waar nog zeker 50cm (ik overdrijf voor een dramatisch effect) af moest. Paniek. Maar dan kwam de MacGyverin mij naar boven. Al wat ik nodig had was een eettafel om op te staan, tape en een mama om mij te helpen. Gelukkig waren al deze elementen voorhanden. En zo kwam het dat mijn date al voor de deur stond in de cabrio van zijn mama terwijl mijn mama mijn broek nog aan het omtapen was. Maar wat vonden we onszelf volwassen.

Onlangs kocht ik nog eens een broek. Ik wilde ze gisteren aandoen. Helaas. Geen mama of tape, enkel een eettafel. En toen bedacht ik plots een veel elegantere en makkelijkere oplossing: travestietenschoenen! Zo van die met een platform onder de voet en dan nog een gigantisch hoge hak. Als je dan toch nog je broek moet laten inkorten, heb je volgens mij last van dwerggroei.

Tadaa!

Fuck naald en draad. Happy feet!
Travestietenschoenen. Dat ik daar nog niet eerder aan gedacht had. MacGyver lacht trots naar mij vanuit de televisiehemel. Ik voel het gewoon.

En jullie, dudes? Praktische tips?

Broek: Forever 21 :: Roos-witte schoenen: H&M :: Glitter shoes: Jeffrey Campbell


6 maart 2012

Omdat we altijd willen wat we niet kunnen hebben.

Maar eerst en vooral: amai! Dat is veel te lang geleden. Die laatste chemokuur kwam iets harder aan dan verwacht. De bijwerkingen ga ik jullie besparen want die zijn net als trends (denk Prada-bananenprint) van voorbijgaande aard. Dus daar gaan we geen tijd aan verspillen. Het enige dat ik erover zal zeggen: ik was zo vermoeid dat ik geen banaan (weer bananen! Zijn ze dan toch tijdloos?) kon pellen. En nee, dat is geen spreekwoordelijke vrijheid. Letterlijk. Geen banaan kunnen pellen. Laat staan bloggen. Maar vanaf vandaag gaat het beter. Dus ik ga proberen wat posts op voorhand in te plannen voor wanneer ze mij volgende week weer platspuiten. Voor de voorlaatste keer wel!

Tot de orde van de dag nu. Mensen willen altijd wat ze niet kunnen hebben. Vrouwen met stijl haar, willen krullen. En vrouwen zonder haar, willen lang haar. De ironie? Na jaren lang haar ben ik beginnen experimenteren met korte kapsels. Pony’s, een half geschoren hoofd, lang vooraan en ultrakort achteraan (denk aan mannelijke vrome joden*), you name it, ik heb het gehad. En NET toen mijn haar flink aan het uitgroeien was, komen ze met het nieuws dat ik aan de chemo moet. Dude! Weer helemaal opnieuw beginnen.

Vanaf begin mei zou het terug beginnen groeien aan 1 cm per maand. Begin juli trouwt een goede vriendin van mij. Dan zit ik aan 2 cm. Dat is weinig om iets tof mee te doen. Een gevangeniskapsel (i.e. makkelijk in onderhoud en er kan door de bitchy celgenoot niet aan getrokken worden). Lelijk.

MAAR! Dan moest ik denken aan een van mijn heldinnen Isabella Blow. Kort haar vaak, nooit echt goed in model, maar geen kat die het zag. Want Isabella was (naast de ontdekker van Alexander McQueen, Philip Treacy, Stella Tennant, Sophie Dahl etc) de vrouw van de attitude en fabuleuze hoedjes. 





Wat een wijf! Dus dat word ik tot ik van mijn concentratiekampkapsel af ben. De vrouw van de fabuleuze hoedjes. Creaties van Philip Treacy, Stephen Jones (gewéldige expo in Momu vorig jaar!) en Christophe Coppens liggen ver boven mijn budget. Helaas.

MAAR! Ik ben al wat naar betaalbare exemplaren beginnen zoeken op Etsy

The Millinery Shop

Sunshine and Carousels
Luna on the Moon
Luna on the Moon



Oké, oké, die kat is niet echt wedding material. Maar hoe skattig!

Favorietjes? Nog andere suggesties? Deel, dudes!

*Meer over mijn liefde (of 'rare goesting' al naargelang uw eigen voorkeuren) voor joodse mannen lees je hier!

29 maart 2012

Erfstuk.


Bij veel fashion bloggers gaat het zo: “This vintage YSL used to be my mom’s. Now I wear it.” Of nog irritanter: “My grandma left me this 2.55 Chanel bag. My grandfather bought it for her as an anniversary present.”

Ja. Tof. De duurste winkel waar wij ooit gingen shoppen was een ESPRIT. En ja, ik heb nog een kokerrok van ESPRIT die mijn mama droeg op mijn eerste communie. Maar dat klinkt niet even cool hè?

Nu is er een familiestuk dat misschien iets cooler is. Een leren biker jacket. Mijn nonkel was 18 toen hij hem kocht. De ironie? Ik heb in heel mijn leven nog nooit meer op de 18 jarige versie van mijn nonkel geleken. Lees: ik heb er nog nooit zo mannelijk uitgezien. Geen haar (pluis buiten beschouwing gelaten) en geen vrouwelijke wimpers meer. En nog maar 1, 5 wenkbrauw. Niet dat mijn nonkel dat laatste ook heeft, maar ik wou het gewoon even meegeven.

Het enige probleem? Het is een wel heel mannelijk model aan de schouders. Als je zo groot en elegant bent als een Hannelore Knuts, kom je daar mee weg. Ik ben klein en struikel vaak. 

Wat jullie? To wear or not to wear? That's the fashion blogger’s question…            


En dit vond ik nog in een van de zakken:



VINTAGE STIMOROL! Eat that, Chanel.

En om af te sluiten nog de perfecte track voor deze outfit. Zet hem op terwijl je een comment achterlaat!



Toedels, dudes!




15 maart 2012

Stijltip voor de luie fashionista. Deel 2!


Momenteel zit ik om de 3 weken tijdens de chemo enkele uren met mijn handen in het ijs. Dat doet pijn, ja. Maar het is dat of de kans dat mijn nagels zo broos gaan worden dat ze uitvallen. Had ik al gezegd dat ik chemo haat? Ik haat chemo. Enfin, chemo als medicijn is geweldig, maar de bijwerkingen. Die haat ik.

Dus nagellak (tenzij van die doorzichtige verzorgende) is momenteel uit den boze. Net nu overal van die überschattige DIY nail art foto’s opduiken. En net nu Adele en Lana Del Rey heel de tijd met hun benijdenswaardige ellenlange, puntige Morticia Addams-nagels in mijn gezicht komen zwaaien. Haa, Morticia Addams. Da’s nog eens een stijlicoon.




En de nagels!


Nu, ik moet daar niet onnozel over doen: had ik geen broze chemonagels, zou ik nog altijd niet het geduld noch de nagel hebben voor van die sexy, lange krabbers. Ik ben nogal lui als het op manicures aankomt. Ik benijd vrouwen die hun nagels vanaf het eerste schilfertje opnieuw in de verf zetten. Bij mij gaat het meestal zo: tipwear? Nagel knippen. Opnieuw tipwear? Enkele dagen beschaamd rondlopen met mijn bouwvakkersvingers from hell en pas dan de lak vervangen. Maar nu, beste dudes. Bestaat er iets voor de luie fashionista zoals ikzelf. De nagelring! Dat is een ring waar de echte nagel van een dode oude vrouw op geplakt wordt.


...

Ha! Dat is niet waar natuurlijk. Maar mijn innerlijke Morticia Addams had u toch efkes goed liggen. Nee, een nagelring is dit:                   

Gevonden op Tumblr

Anna-Sara Davik

Bijules

Beeld van Viktorialove.com 
                                                                                                                                                                    
En zei ik al: HOE COOL IS DAT? En hoe hard klink ik net als een veertienjarige jongen?

Zoals het steeds gaat, zijn de mooiste nagelringen de duurste. (Check Bijules) Dus. Alsjeblief H&M, Forever 21 of Accessorize. Maak nagelringen op budget. Ik beloof u: dat gaat aanslaan. Want ik ben niet de enige luie fashionista. Toch? Dudes?           



12 maart 2012

Stijltip voor de luie fashionista

Nee, eigenlijk is mijn tip geschikt voor een veel breder publiek. De titel zou moeten zijn: stijltip voor iedereen die al eens een broek koopt. Maar dat bekt niet zo goed.


Zelf koop ik ‘wel eens’ een broek. Maar dat is een uitzondering. Ik ben meer een rokjes/kleedjes persoon. Uit weloverwogen stijlinzicht? Maar nee gij! Ik ben gewoon lui. Broeken kopen is voor mij een hel wegens mijn te-korte-benen-syndroom. Er moet steeds noodgedwongen een trip naar de kleermaakster aan gekoppeld worden. Wat ik steeds vergeet en uitstel. En dat besef ik dan pas wanneer ik de broek enthousiast uit mijn kast neem om aan te doen.

En dan krijg je dit: beteuterde voetjes. En mét schoenen?

Nog te lang.
En je ziet niet eens mijn fabuleuze schoenen.
Zoals op de avond van mijn eindejaarsbal. Mijn date was onderweg en ik stond daar met een broek aan (een broek op mijn eindejaarsbal ja. Ik wou ‘speciaal’ doen.) waar nog zeker 50cm (ik overdrijf voor een dramatisch effect) af moest. Paniek. Maar dan kwam de MacGyverin mij naar boven. Al wat ik nodig had was een eettafel om op te staan, tape en een mama om mij te helpen. Gelukkig waren al deze elementen voorhanden. En zo kwam het dat mijn date al voor de deur stond in de cabrio van zijn mama terwijl mijn mama mijn broek nog aan het omtapen was. Maar wat vonden we onszelf volwassen.

Onlangs kocht ik nog eens een broek. Ik wilde ze gisteren aandoen. Helaas. Geen mama of tape, enkel een eettafel. En toen bedacht ik plots een veel elegantere en makkelijkere oplossing: travestietenschoenen! Zo van die met een platform onder de voet en dan nog een gigantisch hoge hak. Als je dan toch nog je broek moet laten inkorten, heb je volgens mij last van dwerggroei.

Tadaa!

Fuck naald en draad. Happy feet!
Travestietenschoenen. Dat ik daar nog niet eerder aan gedacht had. MacGyver lacht trots naar mij vanuit de televisiehemel. Ik voel het gewoon.

En jullie, dudes? Praktische tips?

Broek: Forever 21 :: Roos-witte schoenen: H&M :: Glitter shoes: Jeffrey Campbell


6 maart 2012

Omdat we altijd willen wat we niet kunnen hebben.

Maar eerst en vooral: amai! Dat is veel te lang geleden. Die laatste chemokuur kwam iets harder aan dan verwacht. De bijwerkingen ga ik jullie besparen want die zijn net als trends (denk Prada-bananenprint) van voorbijgaande aard. Dus daar gaan we geen tijd aan verspillen. Het enige dat ik erover zal zeggen: ik was zo vermoeid dat ik geen banaan (weer bananen! Zijn ze dan toch tijdloos?) kon pellen. En nee, dat is geen spreekwoordelijke vrijheid. Letterlijk. Geen banaan kunnen pellen. Laat staan bloggen. Maar vanaf vandaag gaat het beter. Dus ik ga proberen wat posts op voorhand in te plannen voor wanneer ze mij volgende week weer platspuiten. Voor de voorlaatste keer wel!

Tot de orde van de dag nu. Mensen willen altijd wat ze niet kunnen hebben. Vrouwen met stijl haar, willen krullen. En vrouwen zonder haar, willen lang haar. De ironie? Na jaren lang haar ben ik beginnen experimenteren met korte kapsels. Pony’s, een half geschoren hoofd, lang vooraan en ultrakort achteraan (denk aan mannelijke vrome joden*), you name it, ik heb het gehad. En NET toen mijn haar flink aan het uitgroeien was, komen ze met het nieuws dat ik aan de chemo moet. Dude! Weer helemaal opnieuw beginnen.

Vanaf begin mei zou het terug beginnen groeien aan 1 cm per maand. Begin juli trouwt een goede vriendin van mij. Dan zit ik aan 2 cm. Dat is weinig om iets tof mee te doen. Een gevangeniskapsel (i.e. makkelijk in onderhoud en er kan door de bitchy celgenoot niet aan getrokken worden). Lelijk.

MAAR! Dan moest ik denken aan een van mijn heldinnen Isabella Blow. Kort haar vaak, nooit echt goed in model, maar geen kat die het zag. Want Isabella was (naast de ontdekker van Alexander McQueen, Philip Treacy, Stella Tennant, Sophie Dahl etc) de vrouw van de attitude en fabuleuze hoedjes. 





Wat een wijf! Dus dat word ik tot ik van mijn concentratiekampkapsel af ben. De vrouw van de fabuleuze hoedjes. Creaties van Philip Treacy, Stephen Jones (gewéldige expo in Momu vorig jaar!) en Christophe Coppens liggen ver boven mijn budget. Helaas.

MAAR! Ik ben al wat naar betaalbare exemplaren beginnen zoeken op Etsy

The Millinery Shop

Sunshine and Carousels
Luna on the Moon
Luna on the Moon



Oké, oké, die kat is niet echt wedding material. Maar hoe skattig!

Favorietjes? Nog andere suggesties? Deel, dudes!

*Meer over mijn liefde (of 'rare goesting' al naargelang uw eigen voorkeuren) voor joodse mannen lees je hier!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...