12 april 2012

Mooi zou ik het nu niet noemen.


Amai dat is lang geleden! Ge dacht toch niet dat ik dood was zeker?

Geen paniek: ik was rustig aan het nagenieten van de laatste chemo. De LAATSTE! Ook wel gekend als ‘de chemo die me leerde dat “last but not least” geen hol gezegde is.’

Maar genoeg kankerpraat, let’s talk fashion. Of nee. Muziek. Of allebei!

De muziek die ik speel terwijl ik mee aankleed, heeft een heel grote invloed op de gekozen outfit. Muziek doet dat. Het kan je een extra boost geven wanneer je voor de spiegel staat en twijfelt 'kan ik zo wel buiten komen?'.

Maar als je daar ’s ochtends geen tijd voor hebt (niet iedereen kent de geneugten van het ziekteverlof), is er nog de themesong-methode van Ally McBeal die je doorheen heel de dag kan toepassen om je een boost te geven. (Ik schreef er een paar jaar geleden hier een hele post over.)

Mijn themesongs veranderen naarmate er nieuwe fases aanbreken. Ze geven kracht wanneer je eigenlijk onder een deken zou willen kruipen of beginnen wenen en plein public.

Mijn ‘oh nee ik heb kanker’ themesong was Delay van Intergalactic Lovers. Op endless repeat in mijn hoofd terwijl ik onder honderden scanners moest of voor de zoveelste keer naar een operatiekamer gerold werd.

De ‘amai die chemo is niet om te lachen’ fase, werd vrolijk opgeluisterd door Hold On van Alabama Shakes.

En nu! Het lied van de wederopbouw. Get Myself Together van de über fabuleuze Robyn.


En het Robyn lied inspireerde op zich dan weer een outfit die mij een boost moest geven en zo is de cirkel rond.

Iets meer dan een jaar geleden zag ik Robyn in Club 69. Ze zag er weer oh zo eigenzinnig uit: een legging met afschuwelijke print, platforms en een jeans die kapotgeknipt was tot hij leek op de gereedschapsriem van Bob De Bouwer.

foto: StuBru

 Zo cool. Of zo lelijk? Interessant in elk geval. Dus ik knipte eens thuisgekomen ook een jeans kapot. En ta-dah:

Zeg ook 'hallo' aan mijn Barbiefoef!
Toegegeven: als ik deze outfit draag, doe ik een zwart kort rokje aan om het Barbiefoef-effect te vermijden. Maar voor de outfitpost wou ik full on Robyn gaan.



En full on tieten, ja. Ik ben gewoon zo blij dat ik ze nog heb, dat ik liefst elke dag topless zou rondlopen. Maar ik wil er nu ook weer niet 'zo'n blog' van maken. Hot Marijke zou het nooit te boven komen.




"Is dat nu mooi?" Nee, natuurlijk is dat niet mooi. Maar wat dan wel...? Ik luister!

Toedels, my dudes en tot gauwer dan vorige keer!

X

Sjaal: Veritas  ::  Body: American Apparel  ::  Legging: H&M :: Jeans: DIY  :: Schoenen: Jeffrey Campbell

12 april 2012

Mooi zou ik het nu niet noemen.


Amai dat is lang geleden! Ge dacht toch niet dat ik dood was zeker?

Geen paniek: ik was rustig aan het nagenieten van de laatste chemo. De LAATSTE! Ook wel gekend als ‘de chemo die me leerde dat “last but not least” geen hol gezegde is.’

Maar genoeg kankerpraat, let’s talk fashion. Of nee. Muziek. Of allebei!

De muziek die ik speel terwijl ik mee aankleed, heeft een heel grote invloed op de gekozen outfit. Muziek doet dat. Het kan je een extra boost geven wanneer je voor de spiegel staat en twijfelt 'kan ik zo wel buiten komen?'.

Maar als je daar ’s ochtends geen tijd voor hebt (niet iedereen kent de geneugten van het ziekteverlof), is er nog de themesong-methode van Ally McBeal die je doorheen heel de dag kan toepassen om je een boost te geven. (Ik schreef er een paar jaar geleden hier een hele post over.)

Mijn themesongs veranderen naarmate er nieuwe fases aanbreken. Ze geven kracht wanneer je eigenlijk onder een deken zou willen kruipen of beginnen wenen en plein public.

Mijn ‘oh nee ik heb kanker’ themesong was Delay van Intergalactic Lovers. Op endless repeat in mijn hoofd terwijl ik onder honderden scanners moest of voor de zoveelste keer naar een operatiekamer gerold werd.

De ‘amai die chemo is niet om te lachen’ fase, werd vrolijk opgeluisterd door Hold On van Alabama Shakes.

En nu! Het lied van de wederopbouw. Get Myself Together van de über fabuleuze Robyn.


En het Robyn lied inspireerde op zich dan weer een outfit die mij een boost moest geven en zo is de cirkel rond.

Iets meer dan een jaar geleden zag ik Robyn in Club 69. Ze zag er weer oh zo eigenzinnig uit: een legging met afschuwelijke print, platforms en een jeans die kapotgeknipt was tot hij leek op de gereedschapsriem van Bob De Bouwer.

foto: StuBru

 Zo cool. Of zo lelijk? Interessant in elk geval. Dus ik knipte eens thuisgekomen ook een jeans kapot. En ta-dah:

Zeg ook 'hallo' aan mijn Barbiefoef!
Toegegeven: als ik deze outfit draag, doe ik een zwart kort rokje aan om het Barbiefoef-effect te vermijden. Maar voor de outfitpost wou ik full on Robyn gaan.



En full on tieten, ja. Ik ben gewoon zo blij dat ik ze nog heb, dat ik liefst elke dag topless zou rondlopen. Maar ik wil er nu ook weer niet 'zo'n blog' van maken. Hot Marijke zou het nooit te boven komen.




"Is dat nu mooi?" Nee, natuurlijk is dat niet mooi. Maar wat dan wel...? Ik luister!

Toedels, my dudes en tot gauwer dan vorige keer!

X

Sjaal: Veritas  ::  Body: American Apparel  ::  Legging: H&M :: Jeans: DIY  :: Schoenen: Jeffrey Campbell

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...