19 september 2014

Dronken shoppen.


Het fenomeen is sinds de intrede van het internet geen taboe meer. Je hebt het misschien zelf al meegemaakt: na het eten nog wat glazen wijn drinken, met je lief naar The Wire kijken en vaststellen dat je eigenlijk écht niet kan volgen. Soit, het is bon ton om naar The Wire te KIJKEN. Niemand specifieerde dat je het ook moet snappen. Maar omdat je niet het g evoel wil hebben dat je een hele avond doelloos naar een scherm hebt zitten staren, klap je je laptop open. Met enkele klikken shop je licht beneveld een nieuwe outfit bij elkaar. Enkele dagen later belt de postbode aan. 'Voor mij? Zeker?' En dan komt het langzaam allemaal terug. Dronken jij kocht voor nuchtere jij een nieuwe outfit. SURPRISE! 

Ik maakte het zelf ook mee. Maar dan op klaarlichte dag net na de middag. Op de Dansaertstraat. Dronken.
 
Het is intussen vier jaar geleden. De duurste winkel waar ik op dat moment binnen durfde, was een Sandro tijdens de solden. Een boetiek à la Stijl was een no-go. Maar die bewuste dag zeiden mijn vrienden Ouzo, Bailey’s en rode wijn: go-go.
 
Hallelujah –de ecobewuste kledingzaak van Stijl-oprichtster Sonja Noël- was de eerste boetiek die ik tegenkwam op de weg van het restaurant naar het station. Maar zullen we afspreken dat binnengaan een bewuste keuze was en dat ik zelfs in dronken toestand groener ben dan Mieke Vogels en Kermit samen? Check, dat komt bij de ‘extra vaardigheden’ op mijn CV.
 
Zoals in alle highbrow boetieks ter wereld hangen er in Hallelujah veel te weinig kleren. Waardoor de verkoopster snel klaar is met opruimen (alsof je als klant al iets overhoop zou  DURVEN gooien) en dus niks anders te doen heeft dan naar jou kijken terwijl jij de verschillende stoffen eens aanraakt en doet alsof wat er op het prijskaartje staat allemaal heel schappelijk  is. Extra vaardigheid nummer 2.
 
Maar in mijn dronken bui ging ik iets te ver. Ik deed alsof de prijs van een leren kleedje ZO oké was dat het geen kwaad kon het eens te passen. Voor ik het wist waren de verkoopster en ik beste vriendinnen en MOEST ik het kleedje wel kopen. Dat ik niet genoeg geld had was geen probleem. Ik kon een voorschot van €100 betalen en het kleedje voorlopig daar laten. Ik kreeg zelfs korting. Friends for life.
 
Mensen die naar Ikea gaan, hun kind in het ballenbad laten spelen en zo blij zijn met hun nieuwe zetel dat ze hun kind in het ballenbad vergeten tot ze thuiskomen en een telefoontje krijgen van de ballenbadverantwoordelijke van Ikea: ik snap VOLLEDIG hoe jullie je voelen. Enkele weken na mijn dronken aankoop kreeg ik telefoon van mijn nieuwe beste vriendin. Wie? Van Hallelujah! Of ik nog wist dat er een kleedje voor mij gereserveerd was? Huh? En of ik kon langskomen om de resterende €250 te betalen? SURPRISE!
 
Pas op, ik ben nog altijd fan van het kleedje. Maar toen ik tijdens het inpakken voor de verhuis meedogenloos mijn garderobe sorteerde, dacht ik: kak. Ik heb het nog maar 4 keer gedragen. Er een jas over aandoen, zou een goed idee zijn... als ik toegelaten wil worden tot een American Football team. (Spoiler alert: NIET mijn plan) Het is voor mijn doen ook nogal grafisch ontwerperig (lees: strakke lijnen) terwijl ik meer een The Nanny ben (lees: goud en luipaard).
 
 
Een eerste dure aankoop wordt meestal gerechtvaardigd door het veelvuldig dragen van het kledingstuk. Bij mij werd het gerechtvaardigd door alcohol. Toegeven dat mijn eerste dure aankoop ooit misschien wel een miskoop was, is bijna gênanter dan toegeven dat mijn vagina in bad water opzuigt dat er na enkele minuten weer uitloopt wanneer ik rechtsta. Wat? Ik zei BIJNA.
 
Telt mijn kleedje als miskoop of denk ik dat enkel omdat de kost-per-draagbeurt-berekening (€87,5 per keer) nogal duur uitvalt? En hoe zit dat als jullie in bad gaan?
 
Ik hoor het graag!
 
X
 
Lenalena
 

19 september 2014

Dronken shoppen.


Het fenomeen is sinds de intrede van het internet geen taboe meer. Je hebt het misschien zelf al meegemaakt: na het eten nog wat glazen wijn drinken, met je lief naar The Wire kijken en vaststellen dat je eigenlijk écht niet kan volgen. Soit, het is bon ton om naar The Wire te KIJKEN. Niemand specifieerde dat je het ook moet snappen. Maar omdat je niet het g evoel wil hebben dat je een hele avond doelloos naar een scherm hebt zitten staren, klap je je laptop open. Met enkele klikken shop je licht beneveld een nieuwe outfit bij elkaar. Enkele dagen later belt de postbode aan. 'Voor mij? Zeker?' En dan komt het langzaam allemaal terug. Dronken jij kocht voor nuchtere jij een nieuwe outfit. SURPRISE! 

Ik maakte het zelf ook mee. Maar dan op klaarlichte dag net na de middag. Op de Dansaertstraat. Dronken.
 
Het is intussen vier jaar geleden. De duurste winkel waar ik op dat moment binnen durfde, was een Sandro tijdens de solden. Een boetiek à la Stijl was een no-go. Maar die bewuste dag zeiden mijn vrienden Ouzo, Bailey’s en rode wijn: go-go.
 
Hallelujah –de ecobewuste kledingzaak van Stijl-oprichtster Sonja Noël- was de eerste boetiek die ik tegenkwam op de weg van het restaurant naar het station. Maar zullen we afspreken dat binnengaan een bewuste keuze was en dat ik zelfs in dronken toestand groener ben dan Mieke Vogels en Kermit samen? Check, dat komt bij de ‘extra vaardigheden’ op mijn CV.
 
Zoals in alle highbrow boetieks ter wereld hangen er in Hallelujah veel te weinig kleren. Waardoor de verkoopster snel klaar is met opruimen (alsof je als klant al iets overhoop zou  DURVEN gooien) en dus niks anders te doen heeft dan naar jou kijken terwijl jij de verschillende stoffen eens aanraakt en doet alsof wat er op het prijskaartje staat allemaal heel schappelijk  is. Extra vaardigheid nummer 2.
 
Maar in mijn dronken bui ging ik iets te ver. Ik deed alsof de prijs van een leren kleedje ZO oké was dat het geen kwaad kon het eens te passen. Voor ik het wist waren de verkoopster en ik beste vriendinnen en MOEST ik het kleedje wel kopen. Dat ik niet genoeg geld had was geen probleem. Ik kon een voorschot van €100 betalen en het kleedje voorlopig daar laten. Ik kreeg zelfs korting. Friends for life.
 
Mensen die naar Ikea gaan, hun kind in het ballenbad laten spelen en zo blij zijn met hun nieuwe zetel dat ze hun kind in het ballenbad vergeten tot ze thuiskomen en een telefoontje krijgen van de ballenbadverantwoordelijke van Ikea: ik snap VOLLEDIG hoe jullie je voelen. Enkele weken na mijn dronken aankoop kreeg ik telefoon van mijn nieuwe beste vriendin. Wie? Van Hallelujah! Of ik nog wist dat er een kleedje voor mij gereserveerd was? Huh? En of ik kon langskomen om de resterende €250 te betalen? SURPRISE!
 
Pas op, ik ben nog altijd fan van het kleedje. Maar toen ik tijdens het inpakken voor de verhuis meedogenloos mijn garderobe sorteerde, dacht ik: kak. Ik heb het nog maar 4 keer gedragen. Er een jas over aandoen, zou een goed idee zijn... als ik toegelaten wil worden tot een American Football team. (Spoiler alert: NIET mijn plan) Het is voor mijn doen ook nogal grafisch ontwerperig (lees: strakke lijnen) terwijl ik meer een The Nanny ben (lees: goud en luipaard).
 
 
Een eerste dure aankoop wordt meestal gerechtvaardigd door het veelvuldig dragen van het kledingstuk. Bij mij werd het gerechtvaardigd door alcohol. Toegeven dat mijn eerste dure aankoop ooit misschien wel een miskoop was, is bijna gênanter dan toegeven dat mijn vagina in bad water opzuigt dat er na enkele minuten weer uitloopt wanneer ik rechtsta. Wat? Ik zei BIJNA.
 
Telt mijn kleedje als miskoop of denk ik dat enkel omdat de kost-per-draagbeurt-berekening (€87,5 per keer) nogal duur uitvalt? En hoe zit dat als jullie in bad gaan?
 
Ik hoor het graag!
 
X
 
Lenalena
 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...