Amai, chapeau.

Ik heb een liefde voor hoedjes ontwikkeld. Toegegeven: ik had het makkelijk. Na enkele maanden met een hoofddoek te hebben rondgelopen, waren hoedjes niet meer de uitdaging die ze voor de meeste mensen wel zijn.

Maar voor de mensen heb ik de perfecte oplossing: FEESTJES! Alsof die nog niet geweldig genoeg waren, want ze serveren daar chips. CHIPS! In rieten mandjes met een servietje. Maar ik wijk af. Chips. Nee! Feestjes.

Op feestjes zijn mensen veel uitbundiger. Alles kan. Collega’s die ge anders nooit groet, worden plots gekust. Om de dag erna op het werk weer gewoon eens te knikken. Ik zeg het u: een feestje is dé gelegenheid om een nieuwe look uit te proberen. Of een hoedje! Want kijken mensen raar op, kunt ge altijd zeggen ‘ja maar, dat is mijn FEESThoed, hè!’ Of nog beter gewoon ‘moeit u’. En als uw vrienden stevige drinkers zijn: nog beter! Doe aan wat ge wilt. Die dudes weten dat morgen toch niet meer.

En eens ge in uw nieuwe look zijt buitengekomen, gaat dat een tweede keer al veel makkelijk, en een derde keer, etc, etc. Festivals zijn daar ook handig voor. Naast zo’n Hollander met zo een onnozele pluchen oranje hoed in fokking 30° KUNT ge er gewoon niet slecht uitzien.

Hoedjes maken uw leven zoveel aangenamer. Dat beloof ik u. Want de meeste mensen zijn ZOT op hoedjes. Zelfs vreemden lachen u toe. Echt waar. Ik kwam Jan Fabre tegen in Antwerpen en hij LACHTE naar mij. Waarschijnlijk omdat hij net zijn hobby katgooien beoefend had, maar ik denk toch graag dat mijn hoedje er voor iets tussenzat.

Ge krijgt betere bediening in winkels, want hoedjes maken mensen goedgezind. En ze zijn perfect om een simpele outfit wat interessanter te maken. Of om de tussenfases in een kapsel wat draaglijk te maken. HOLLA!

Geen nadelen? Nee. Al wordt er vanalles naar u geroepen. Toen ik onlangs mijn zwart hoedje droeg, kreeg ik een veel te enthousiaste ‘ROBBEDOES!’ naar mijn hoofd geslingerd. En dan als antwoord op mijn niet zo enthousiaste blik: ‘ah, was dat niet de bedoeling?’ Of als ze mij komen vragen wat mijn werk is, antwoord ik nu zelf al met ‘air hostess’. Om ze dan tegen hun vrienden te horen roepen: ‘ziet ge wel! Ik WIST het!’ Maar geef toe: dat is geen nadeel, dat is gewoon keigrappig.

En waar kunnen we voor die hoedjes terecht? Een beetje overal, maar als ik jullie nog een tip mag geven: Miss ChickaDee Hats. Een Nederlandse dame die in Antwerpen woont en daar hoedjes maakt. Ik ontdekte haar op een vintage marktje. Haar Facebook pagina vind je hier, maar je zal meteen zien: ze is evengoed in het onderhouden van haar online présence als ik. Hm.

Miss ChickaDee zelve!

Hoedjes in C-Mine Genk

                      

De Boy George onder de hertjes woont bij mij thuis.

Nog nieuws: ik sta in DS Magazine dit weekend! Superblij, vooral omdat ik daardoor Dorien Knockaert eindelijk eens ontmoette. Ze heeft een blog en een boek en ik ben megasupermoddervette fan. En Annelie Vandendael: de nieuwe Guy Bourdin! Check zeker haar werk.

Alé dudes, draag eens een hoedje tijdens de feesten! 

X

Lenalena

Victoria Beckham heeft dat ook.

Net nu de storm hier wat was gaan liggen, slaat het noodlot opnieuw toe. Ik heb last van Hallux Valgus!

Nee, dat is niet mijn voet. Zo erg is het nog niet. Maar het is wel erger dan ik dacht. Want ik toonde mijn voet aan mijn lief in de hoop dat hij mij zou geruststellen zoals wanneer ik hem vraag of ik niet te veel cellullitis heb. Zijn reactie is dan: ‘maar nee, ik zie dat niet eens.’ Wat een cutie. Zijn reactie toen ik gisteren mijn voet toonde? ‘WOW FUCK SEG, WA’S DA!’ Waarop ik gepikeerd: ‘WA JONG, VICTORIA BECKHAM HEEFT DAT OOK!’

Maar soit, deze aandoening is voor de verandering eens NIET levensbedreigend. Wel voor mijn schoenenkast die voor 98% uit hoge hakken bestaat. Zoals het een echte dwergvrouw betaamt. Maar dat is dus de oorzaak: hoge en/of puntige schoenen.

Ik ben bij het Kruidvat van die mousse teenspreiders (keigeil) gaan halen om tussen mijn dikke teen en die ernaast (waarom hebben tenen geen specifieke namen zoals vingers?) te steken. Damage control noemen ze dat. Intussen is dat hier een psychologisch drama, want mijn twee kromme pinken vragen mij terecht: ‘WAAROM HEBT GE NOOIT GEPROBEERD OM ONS RECHT TE TREKKEN?! Nu is het te laat en zien we eruit als de pinken van een honderdjarige met artrose!’ Ze hebben gelijk. Het enige wat ik daarop kan zeggen is dat die twee kleine kromme pinken mijn mama deden smelten wanneer ik vroeger iets mispeuterd had. Ik moest gewoon een vuist maken, mijn pinken uitsteken en wachten op de verlossende glimlach. Het was egoïstisch, pinken. Het spijt me.

Mijn benen zijn een grote versie van mijn pinken. Ook te klein en krom. Hoge schoenen kunnen dat verdoezelen. Maar moet dat eigenlijk verdoezeld worden? Lena Dunham –een geniale schrijfster/filmmaakster/actrice met een normaal lichaam- verscheen onlangs op de rode loper in een heel kort kleedje en platte schoenen.

En daar vond ik niks mis mee: casual, stoer, girly. We zijn veel te kritisch voor onszelf.

De enige platte schoenen die ik heb zijn All Stars. Ik heb ze al getest in de sneeuw bij -10°. Da's onaangenaam. Dus de platte schoenenjacht is open. Dit zijn al enkele kandidaten:

Flats van moredashthancash met flat shoes

Hebben jullie platte schoen (klinkt al even saai als plattekaas) –suggesties voor mij? Vertel het mij!

Toedels!

X



Lenalena est là. Maar altijd een beetje kapot.

Een week of twee geleden was het 8 oktober. Die dag zou ik van mijn dokter te horen krijgen of de kanker weggebleven was of niet. De week ervoor was er eentje van scans, bloedafnames, echo’s, (fucking pijnlijke) mammo’s, maar vooral: onrust. Na een paar maanden ‘zorgeloos’ te leven, kwam het hele kankerverhaal dat u zo kwetsbaar doet voelen weer boven. Maar HOERA! De uitslag was goed.

Toen ik buitenkwam bij de dokter, zakte ik van de ontlading in elkaar als een zak patatten. Ik haat die uitdrukking omdat ze zo onelegant is. En omdat ik nog nooit een zak patatten in elkaar heb zien zakken. Maar het was die dag niet de enige keer dat ik mij als een zak patatten voelde.

’s Avonds waren het de Weekend Fashion Awards in Premium Store Smets in Brussel. Hoewel ik moe was en gewoon in de zetel wou liggen met een zak chips (= een zak patatten!) en de 2 poezen, dacht ik: MAAR TRUT, GE ZIJT NIET ZIEK! Waarna ik het seuzeke van mij af wierp en mij aankleedde. Dit had ik aan:

Jason Wu SS13 look.

Maar dan niet van Jason Wu: wel met wat ik zelf in mijn kast had hangen. (OKE, wat op de grond van de kleedkamer lag)

Foto via Absolutely Mrs. K

Foto via The Fashionalists HUGE litteken als accessoire

Thuis leek dat oké en zelfs redelijk fancy. (Achteraf gezien was dat misschien omdat mijn lief al in zijn pyamabroek rondliep.) Ook al was de zoom van de rok die ik maakte met mijn oma (zag je al hier) helemaal losgerafeld, dacht ik ‘ach, niemand let daarop.’ IEDEREEN heeft dat gezien. Terwijl zagen ze ook mijn afgesleten schoenen van New Look. Ik had betere schoenen kunnen aandoen, maar mijn nagels waren niet gelakt en ik was veel te lui om dat nog te doen. Mijn T shirt was wel wit EN proper! Of toch efkes. Maar mijn bretellen werden enkele jaren geleden beplast door onze poes Soko. Die geur krijgt menig wasbeurt (oké: één, zo lui ben ik) er niet uit, dus spoot ik er wat parfum op.

Toen ik een überstijlvolle vrouw complimenteerde over haar outfit, bedankte ze, keek mij aan van top tot teen en lachte dan gewoon eens voor ze snel weer naar iemand anders keek. Ik zag haar denken ‘shit, wat moet ik DAAR nu over zeggen?’. OVER DIE ZAK PATATTEN? Nee, dat laatste is zwaar overdreven, ik wou de patatten gewoon nog eens laten terugkomen omdat het dan lijkt alsof ik een punt heb en weet waar ik naartoe wil met deze tekst.

Toen ik daar zo stond met mijn kapotte rok, afgelopen schoenen en kattenpisbretel, dacht ik plots: IK GA ER NOOIT OM DOOR EEN RINGETJE TE HALEN UITZIEN! (En waar komt die uitdrukking trouwens weer van?) Terwijl ik als tiener altijd dacht dat dat iets was dat wel zou komen met de jaren. Dik vet niet.

Altijd is er wel iets kapot, vuil of is er een nagel niet goed gelakt. En dat ik geen designerkleren draag (lees: niet kan betalen) heeft daar niks mee te maken. Ik bén gewoon zo.

Lenalena est là. Maar altijd een beetje kapot.

En jullie, dudes? Zijn jullie ringetjesmateriaal of eerder een grungy zak patatten?

Om het goede nieuws nog te vieren: STOELEN AAN DE KANT! Oh en over het hoedje schrijf ik binnenkort een aparte blogpost.

Toedels!

Martine, Wendy en ik.

Ik begin morgen terug te werken! Het was nodig. Niet alleen om het feit dat ik mezelf heel nutteloos begon te voelen maar vooral omdat Martine Tanghe al in SEPTEMBER terug begonnen was! En wij kregen ongeveer samen onze diagnose vorig jaar in oktober (borstkankermaand, perfecte timing). Ik voelde mij ZO schuldig toen ik in mijn pyama in de zetel lag en zij zeer stijlvol het journaal zat te presenteren.

Het is een heel dubbel gevoel om terug te gaan naar het leven dat ik exact een jaar geleden even op pauze moest zetten. Langs de ene kant ben ik heel blij en fier dat ik terug KAN gaan werken. Want in de chemomaanden kon ik soms het einde van de dag niet zien, laat staan van mijn ziekteverlof. Maar tegelijkertijd is het heel heel raar. Ik ga terug alsof er niets gebeurd is. Maar er is VANALLES gebeurd. En veranderd. Ik ben niet meer wie ik was. Ga ik nog in de groep passen? Ben ik mijn social skills niet verleerd? Hoe zal ik omgaan met stress en lastige klanten? 

Maar goed, terug aan het werk gaan betekent ook: niet meer in mijn schoffie rondlopen thuis maar écht kleren aandoen! Dus hopelijk ook meer outfitfoto’s. (FYI: ik HAAT outfitfoto’s nemen) (FYI Karolien: ik ga u die gruwelijke taak geven tijdens onze middagpauze!)

Om mijn emo-gewauwel af te sluiten nog dit: een filmpje! Het is een teaser van het project Us/Them rond het dragen van hoofddoeken van fotografe Wendy Marijnissen. Ik kwam haar op Record Store Day tegen in platenzaak Tune Up in Antwerpen. Ze kwam naar mij met de vraag of ik altijd een hoofddoek droeg. Ik zei iets in de zin van ‘nee, enkel wanneer ik kaal ben’. Het coole was dat Wendy eigenlijk dacht dat mijn turban deel uitmaakte van mijn look en er niet was om iets te camoufleren. We geraakten aan de praat en ze vertelde me over haar project rond hoofddoeken. Of ze mij mocht fotograferen? Natuurlijk! Een voorsmaakje van de fotosessie vind je hier.

Later –toen ik terug al wat haar had- volgde een video-interview. Van die beelden heeft Wendy intussen een teaser van gemaakt. Maar OH MY GOD ik had beter nog wat langer gewacht om mijn hoofd zonder turban te tonen. Ge ziet er LOS door. Maar goed, zo was het en ik moet mij daar niet over schamen.

Voor zij die mijn turban tutorial enkele maanden geleden niet duidelijk genoeg vonden: in het filmpje zie je mij een hoofddoek aandoen. TEASER EN TUTORIAL IN EEN!

Us/Them - Leen - Teaser from Wendy Marijnissen on Vimeo.

PS: Check zeker ook de andere foto’s van Wendy! Zo ging ze naar Afghanistan en Pakistan om daar het leven van meisjes en vrouwen vast te leggen. Heel mooi en interessant! 

It's Britney, bitch.

Ik werk in de beste muziektempel van België. Dus wat ik nu ga zeggen, kan op gefrons onthaald worden. Want als er zoveel beter bestaat en ik daar nochtans goed van op de hoogte ben, hoe kan het dan zijn…

DAT IK IN MIJN BRITNEY PERIODE ZIT!

Voor ge met uw ogen draait en een gezicht trekt alsof ge zure melk geroken hebt, denk hieraan: ...Baby one more time (oh beibe, beibe). Toxic. Crazy. Womanizer. En natuurlijk: I’m a slave for u. Hallo: Britney is DE popprinses. In de VS is ze helemaal terug: hits én een zitje in de jury van The X Factor naast Simon Cowell.

Ik zag haar daar zitten en dacht: you go, Britney! Eerlijk: ik had nooit gedacht dat ze nog zou terugkomen. Ze ging van superster naar supermarginaal. Getraumatiseerd door de scheiding met Kevin Federline scheerde ze haar hoofd kaal, sloeg ze met een paraplu de paparazzi verrot met een crazy woman blik in haar ogen en verloor ze de voogdij over haar kinderen. Ze werd opgenomen, haar vader moest haar geld beheren: SHE WAS A HOT MESS.

Ziet ge de gelijkenis? Ik was ook goed bezig, maar dan kwam de kanker, dus scheerde ik mij kaal en wou ik iedereen die te veel naar mij keek, slaan met een paraplu.

Net zoals een geur kan muziek je terugkatapulteren naar de tijd waarin die muziek echt JOUW muziek was. Er is geen andere muziek dan mijn pubermuziek (waaronder ook No Doubt en Spice Girls, jaja) die ik met dezelfde overtuiging kan zingen als toen. Zijnde de overtuiging dat ik een popster kon worden. Dat leek KEI mogelijk. Maak u geen zorgen. Nu niet meer.

Samen met die overtuiging komen ook plots alle dromen en plannen die ik toen had in een flits terug. Misschien zouden we gewoon daarom al eens meer naar onze pubermuziek moeten luisteren. Om die tiener terug te voelen die dacht dat er geen grenzen waren. En er misschien wel inspiratie uit te halen. JAJA, ik ben de Oprah onder de fashion bloggers.

Over fashion gesproken: een outfit!

Nee, de outfit is niet op Britney geïnspireerd (al denk ik dat ze het gemak van een romper wel zou appreciëren). Want geef toe: Britney is niet echt fashion. Uggs, trainingspakken en veel te korte rokken. En ik ZWEER dat ik geen Britneyke doe onder die collants. Hoewel ik vriendinnen heb die vinden dat ge in collants geen onderbroek moet dragen. Wat is jullie gedacht daarover?

PS: Voor de volledigheid moet ik er wel bijvertellen dat ik wel al eens een Britneyke gedaan heb. Ik liep met mijn mama in Brussel over zo’n Marilyn Monroe rooster en zei ‘amai, dat is fris aan mijn billen’. IK WAS VIJF, OKE?

ASOS romper :: H&M jas :: STEVE MADDEN handtas :: PORTOBELLO MARKET, LONDEN boots