17 juni 2013

Ik eis mijn tepels terug.


Ik roep het al enkele maanden. Ik eis mijn tepels terug. Niet dat iemand ze fysiek van me heeft afgenomen. Dat kan enkel bij neuzen: ‘got your nose!’ Ik heb nog nooit iemand ‘got your nipple!’ horen zeggen.

Ik was twaalf en had nooit bij mijn tepels stilgestaan. Tot ik met een jongen van mijn klas in de imaginaire gevangenis stond (een hinkelbord in ons geval) waar ze je induwen van zodra je aangeraakt bent bij tikkertje. Daar stond ik geduldig te wachten tot iemand me kwam bevrijden. Het tegenovergestelde gebeurde. Die jongen nam voor jarenlang mijn vrijheid weg door te zeggen: ‘wat zijn die puntjes? Tepels? Tetjes aan het krijgen?’ En BAF: tepelfobie. Ik sliep zelfs zoveel mogelijk op mijn buik om het groeiproces van mijn borsten tegen te houden. Om dan ’s ochtends toch op mijn rug wakker te worden en te denken: VERDOEME! Weer een stuk tiet bij.

Nadien werd ik een tiener die BH’s droeg met een voorgevormde cup zodat mijn tepels niet zouden uitsteken. (En om te doen alsof ik dikkere tieten had. Ik heb het kind dat op haar buik sliep intussen vaak vervloekt!) Uiteraard had ik gewone tepels zoals iedereen, maar in mijn hoofd waren ze even nieuwsgierig en beweeglijk als de tentakelogen van een slak. Diepe décolletés? Geen probleem. Zichtbare tepels? Hell no.

Het valt ook op dat wanneer foto’s van vrouwen met ontblote borsten op platenhoezen of voorpagina’s van magazines gecensureerd dienen te worden, ENKEL de tepel overplakt wordt. Alsof alleen een tepel van een borst een borst maakt. Toeschouwers van een burlesk striptease hebben nooit écht het gevoel dat ze naakt gezien hebben door die verdomde tepelkwasten.



Het besef dat onze favoriete TV series MIJLENVER afstaan van de realiteit, kwam toen ik als tiener geobsedeerd was door Friends. (Bij ‘speciale vaardigheden’ op mijn CV staat: kent seizoen 1 tot 8 van Friends quasi vanbuiten.) Niet omdat Monica en Rachel in een buurt/gigantisch appartement woonden dat ze in de realiteit met hun loon nooit zouden kunnen betalen, maar wel door de tepels van Rachel. Die quasi altijd zichtbaar waren. En Google leert mij dat ik niet de enige was die ze spotte: er bestaat een Facebook pagina ‘Rachel Green, we can see your nipples’. Dat haar tepels zichtbaar waren, is volkomen aannemelijk. Maar dat womanizer Joey –how you doin’?- Tribbiani daar NOOIT iets van zei, was gewoon onmogelijk. Of dat Chandler in die 10 seizoenen nooit vroeg: ‘hey Rachel, do you know Steven Tijpels’? WAANZIN.



Want in de realiteit lokken tepels ALTIJD reacties uit. Na een paar operaties vorig jaar mocht ik voor een tijdje geen BH’s met beugels of vulling dragen. Het was winter. Het was koud. Het waren meestal mannen die opmerkten: ‘ik zie uw tepels.’ Dat fluisterden ze dan discreet, alsof er spinazie tussen mijn tanden zat. En ik voelde mij dan bijna beschaamd, alsof ze me vertelden dat mijn rits al uren openstond. En ik geen onderbroek aan had.

Tot ik dacht: HALLO. Wat heeft iedereen met tepels? Iedereen heeft tepels! En soms zijn ze te zien. Dat ligt aan de temperatuur. Niet omdat ik heel de dag imaginair loop te rampetampen met Ryan Gosling. Of toch niet constant. Tepels zijn –in mijn geval dan toch- geen seksuele mood rings of micropenissen. Als ze te zien zijn, is het vaak gewoon koud. Het is een natuurlijk fenomeen. Zoals kippenvel. 
  
Dus bij deze: IK EIS MIJN TEPELS TERUG OP. Ik weiger mij er nog over te schamen. Al moet ik nog een gulden middenweg vinden. Want waar ik er vroeger alles aan deed om de indruk te wekken dat ik tepelloos door het leven ging, kondig ik ze nu vaak trots aan wanneer ik mijn jas uitdoe.

Wisten jullie trouwens dat Beyoncé een lied schreef over tepels? Meer bepaald over het tepelhof. Ook gekend als areola of HALO.

“I can see your halo, halo, halo, I can feel your halo, halo, halo,…”


Die Beyoncé kan echt OVERAL een hit van maken. 

En jullie? Wat is jullie mening over tepels?


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

17 juni 2013

Ik eis mijn tepels terug.


Ik roep het al enkele maanden. Ik eis mijn tepels terug. Niet dat iemand ze fysiek van me heeft afgenomen. Dat kan enkel bij neuzen: ‘got your nose!’ Ik heb nog nooit iemand ‘got your nipple!’ horen zeggen.

Ik was twaalf en had nooit bij mijn tepels stilgestaan. Tot ik met een jongen van mijn klas in de imaginaire gevangenis stond (een hinkelbord in ons geval) waar ze je induwen van zodra je aangeraakt bent bij tikkertje. Daar stond ik geduldig te wachten tot iemand me kwam bevrijden. Het tegenovergestelde gebeurde. Die jongen nam voor jarenlang mijn vrijheid weg door te zeggen: ‘wat zijn die puntjes? Tepels? Tetjes aan het krijgen?’ En BAF: tepelfobie. Ik sliep zelfs zoveel mogelijk op mijn buik om het groeiproces van mijn borsten tegen te houden. Om dan ’s ochtends toch op mijn rug wakker te worden en te denken: VERDOEME! Weer een stuk tiet bij.

Nadien werd ik een tiener die BH’s droeg met een voorgevormde cup zodat mijn tepels niet zouden uitsteken. (En om te doen alsof ik dikkere tieten had. Ik heb het kind dat op haar buik sliep intussen vaak vervloekt!) Uiteraard had ik gewone tepels zoals iedereen, maar in mijn hoofd waren ze even nieuwsgierig en beweeglijk als de tentakelogen van een slak. Diepe décolletés? Geen probleem. Zichtbare tepels? Hell no.

Het valt ook op dat wanneer foto’s van vrouwen met ontblote borsten op platenhoezen of voorpagina’s van magazines gecensureerd dienen te worden, ENKEL de tepel overplakt wordt. Alsof alleen een tepel van een borst een borst maakt. Toeschouwers van een burlesk striptease hebben nooit écht het gevoel dat ze naakt gezien hebben door die verdomde tepelkwasten.



Het besef dat onze favoriete TV series MIJLENVER afstaan van de realiteit, kwam toen ik als tiener geobsedeerd was door Friends. (Bij ‘speciale vaardigheden’ op mijn CV staat: kent seizoen 1 tot 8 van Friends quasi vanbuiten.) Niet omdat Monica en Rachel in een buurt/gigantisch appartement woonden dat ze in de realiteit met hun loon nooit zouden kunnen betalen, maar wel door de tepels van Rachel. Die quasi altijd zichtbaar waren. En Google leert mij dat ik niet de enige was die ze spotte: er bestaat een Facebook pagina ‘Rachel Green, we can see your nipples’. Dat haar tepels zichtbaar waren, is volkomen aannemelijk. Maar dat womanizer Joey –how you doin’?- Tribbiani daar NOOIT iets van zei, was gewoon onmogelijk. Of dat Chandler in die 10 seizoenen nooit vroeg: ‘hey Rachel, do you know Steven Tijpels’? WAANZIN.



Want in de realiteit lokken tepels ALTIJD reacties uit. Na een paar operaties vorig jaar mocht ik voor een tijdje geen BH’s met beugels of vulling dragen. Het was winter. Het was koud. Het waren meestal mannen die opmerkten: ‘ik zie uw tepels.’ Dat fluisterden ze dan discreet, alsof er spinazie tussen mijn tanden zat. En ik voelde mij dan bijna beschaamd, alsof ze me vertelden dat mijn rits al uren openstond. En ik geen onderbroek aan had.

Tot ik dacht: HALLO. Wat heeft iedereen met tepels? Iedereen heeft tepels! En soms zijn ze te zien. Dat ligt aan de temperatuur. Niet omdat ik heel de dag imaginair loop te rampetampen met Ryan Gosling. Of toch niet constant. Tepels zijn –in mijn geval dan toch- geen seksuele mood rings of micropenissen. Als ze te zien zijn, is het vaak gewoon koud. Het is een natuurlijk fenomeen. Zoals kippenvel. 
  
Dus bij deze: IK EIS MIJN TEPELS TERUG OP. Ik weiger mij er nog over te schamen. Al moet ik nog een gulden middenweg vinden. Want waar ik er vroeger alles aan deed om de indruk te wekken dat ik tepelloos door het leven ging, kondig ik ze nu vaak trots aan wanneer ik mijn jas uitdoe.

Wisten jullie trouwens dat Beyoncé een lied schreef over tepels? Meer bepaald over het tepelhof. Ook gekend als areola of HALO.

“I can see your halo, halo, halo, I can feel your halo, halo, halo,…”


Die Beyoncé kan echt OVERAL een hit van maken. 

En jullie? Wat is jullie mening over tepels?


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...