27 september 2016

Kimono of nono?

‘Jij moet niet betalen,’ zei hij. Ik was 18 jaar, stond aan de ingang van een Sint Lukas feestje en droeg een zwart Chinees kleedje met geborduurde bloemen en een rood biesje. Dat en een groot vraagteken op mijn gezicht. ‘Het is een verkleedfuif,’ verklaarde hij. ‘Wie verkleed is, moet niet betalen.’ Met veel zwier haalde ik 5 euro uit mijn handtas. ‘Ik ben niet verkleed,’ riep ik luid genoeg om de boven de beats uit te komen. ‘Dit is mijn outfit.’ Toegegeven: ik was beter ‘verkleed’ dan sommige mensen die écht verkleed waren. Ach, het werd een verhaal dat ik af en toe zou vertellen. Een verhaal waar ik onlangs weer aan dacht toen ik voor de zoveelste keer mijn blauwe vintage kimono uitprobeerde voor de spiegel en hem toch terug hing.
Letterlijk betekent kimono ‘iets om aan te doen’. Was het maar zo simpel. We leven in tijden van politieke correcte artikels over cultural appropriation of culturele toe-eigening. Waardoor ik mij de vraag stel:  is het oké om als blanke vrouw een kimono te dragen? Of is dat culturele toe-eigening?
Moest een Aziatische vrouw in een kimono op kantoor verschijnen, zouden we haar wereldvreemd en traditioneel vinden. Niet ‘aangepast’ genoeg. Maar als ik in hetzelfde kantoor toekom gekleed in dezelfde kimono, dan is mijn kledingkeuze fashion, artistiek en edgy. 1 kimono, 2 gewichten.
Maar reduceer ik als blanke vrouw de kimono niet tot gewoon een coole outfit of zelfs verkleedkledij door hem uit zijn context te halen en niet stil te staan bij de symbolische, geschiedkundige en culturele waarde ervan? En is dat dan niet ongelofelijk respectloos?
Dagelijks voorbeelden genoeg in mijn newsfeed: de cornrows van zwarte vrouwen worden pas hip bevonden door mainstream media eens de blanke vrouwen de stijl adopteren. Blanke hip hopster Iggy Azalea heeft geen interesse voor de Black Lives Matter beweging, maar pikt wel gretig elementen uit de zwarte cultuur om een carrière uit te bouwen. (Ik moet denken aan de quote van actrice Amandla Stenberg: “What would America be like if we loved black people as much as we love black culture?”) En die Indische bindi’s die Gwen Stefani droeg in de jaren ‘90, was dat oké omdat ze ooit iets had met haar Indische bassist? Moet ik mij een Japans lief zoeken?
Voor je met je ogen rolt en zegt dat de wereld te politiek correct wordt, een vraag: ben jij een Nirvana fan? Ooit al een puber zien rondlopen in een Nirvana shirt uit de H&M? En net zoals ik willen vragen: ‘zing 3 nummers van Nirvana,’ omdat je weet dat het antwoord in de meeste gevallen ‘wat is een Nirvana?’ gaat zijn. Ze reduceren een van de meest invloedrijke bands uit de jaren ‘90 tot een outfit die goed pakt op Instagram.
Natuurlijk kunnen sommige pubers Nevermind van voor naar achter meezingen, maar een groot deel weet niet wie Kurt Cobain is, creëerden geen altaar voor hem in hun tienerkamer en schreven geen ‘Nirvana’ op hun gitaar met hun eigen bloed tot afgrijzen van hun moeder en de gitaarleraar in de Muziekacademie van Zaventem… Maar ik wijk af.
Wat ik wil zeggen: mijn eigen Nirvana shirt voelt minder waardevol nu ik weet dat mensen het dragen zonder de betekenis ervan te appreciëren. Het is culturele toe-eigening van den Aldi, maar misschien helpt het als inleving.
Zoals die keer dat halfzus van de Kardashians Kendall Jenner een Slayer shirt droeg:


Kendall Jenner and Slayer's Gary Holt (Photo: 9GAG)
Kendall Jenner and Slayer's Gary Holt (Photo: 9GAG)
Terug naar de kimono. In mijn blanke vriendenkring zou niemand ervan opkijken. Another day, another outfit. Iedereen weet dat ik Japanners niet belachelijk wil maken, maar juist bewondering heb voor het vestimentaire onderdeel van hun cultuur. Maar stel dat ik de stad in trek en enkele Japanners tegenkom, zou ik mij heel ongemakkelijk voelen. Alsof ik iets van hen gestolen heb. Iets dat enkel oké is in een witte context, is eigenlijk niet oké. Zoals een ‘onschuldige grap’ vertellen over iemand van een andere etniciteit, maar diezelfde mop NOOIT vertellen waar iemand van voorgenoemde etniciteit bij is, omdat die beledigd zou zijn. Wel, is die mop dan écht zo onschuldig?
Vergelijk het met pasta maken voor een echte Italiaanse mamma. Je wil het goed doen, respect hebben voor de pasta en er niet gewoon een pot Miracoli over gieten en opeten met mes en vork. Ben ik een pot Miracoli? Ben ik voor Japanners even irritant als onwetende tieners met een Nirvana shirt voor mij?
Ik loop al enkele maanden met de vraag rond (durf nu nog eens zeggen dat het oppervlakkig is om met kleren bezig te zijn) en mijn voorlopig antwoord met betrekking tot de kimono is dit: ik zie het in dit geval als een vorm van culturele appreciatie. (Misschien denk ik morgen weer dat dat een opportunistische beslissing is, ik heb dit stuk al tientallen keren herschreven.) Dries Van Noten verwerkt vaak Oosterse elementen in zijn collecties en wel, in de collectie die mijn kleerkast is, zitten ook wat Oosterse invloeden. Wanneer ik de kimono draag als kleed zoals het bedoeld is, zie ik er verkleed uit. Alsof ik gratis zou binnen mogen op dat Sint Lukas feestje. Het klopt niet.
Dus vond ik een compromis en draag ik hem zo:


Naast een onopgevoede rosse kater. En als jas.

Als een Oosters element in mijn internationale kleerkast.
Culturele toe-eigening: gaan we er te ver in of worden we als mensen gewoon slimmer en empathischer? En kan ik volgens jullie in mijn kimono de straat op of ben ik gedoemd om hem als kamerjas te dragen met extra zakken voor mijn sigaretten en schroevendraaier à la Bessie Glass in J.D. Salinger’s Franny & Zooey?
Laat het mij weten! En voeg Fanny & Zooey toe aan uw goodreads lijst. Echt.


x

lenalena


27 september 2016

Kimono of nono?

‘Jij moet niet betalen,’ zei hij. Ik was 18 jaar, stond aan de ingang van een Sint Lukas feestje en droeg een zwart Chinees kleedje met geborduurde bloemen en een rood biesje. Dat en een groot vraagteken op mijn gezicht. ‘Het is een verkleedfuif,’ verklaarde hij. ‘Wie verkleed is, moet niet betalen.’ Met veel zwier haalde ik 5 euro uit mijn handtas. ‘Ik ben niet verkleed,’ riep ik luid genoeg om de boven de beats uit te komen. ‘Dit is mijn outfit.’ Toegegeven: ik was beter ‘verkleed’ dan sommige mensen die écht verkleed waren. Ach, het werd een verhaal dat ik af en toe zou vertellen. Een verhaal waar ik onlangs weer aan dacht toen ik voor de zoveelste keer mijn blauwe vintage kimono uitprobeerde voor de spiegel en hem toch terug hing.
Letterlijk betekent kimono ‘iets om aan te doen’. Was het maar zo simpel. We leven in tijden van politieke correcte artikels over cultural appropriation of culturele toe-eigening. Waardoor ik mij de vraag stel:  is het oké om als blanke vrouw een kimono te dragen? Of is dat culturele toe-eigening?
Moest een Aziatische vrouw in een kimono op kantoor verschijnen, zouden we haar wereldvreemd en traditioneel vinden. Niet ‘aangepast’ genoeg. Maar als ik in hetzelfde kantoor toekom gekleed in dezelfde kimono, dan is mijn kledingkeuze fashion, artistiek en edgy. 1 kimono, 2 gewichten.
Maar reduceer ik als blanke vrouw de kimono niet tot gewoon een coole outfit of zelfs verkleedkledij door hem uit zijn context te halen en niet stil te staan bij de symbolische, geschiedkundige en culturele waarde ervan? En is dat dan niet ongelofelijk respectloos?
Dagelijks voorbeelden genoeg in mijn newsfeed: de cornrows van zwarte vrouwen worden pas hip bevonden door mainstream media eens de blanke vrouwen de stijl adopteren. Blanke hip hopster Iggy Azalea heeft geen interesse voor de Black Lives Matter beweging, maar pikt wel gretig elementen uit de zwarte cultuur om een carrière uit te bouwen. (Ik moet denken aan de quote van actrice Amandla Stenberg: “What would America be like if we loved black people as much as we love black culture?”) En die Indische bindi’s die Gwen Stefani droeg in de jaren ‘90, was dat oké omdat ze ooit iets had met haar Indische bassist? Moet ik mij een Japans lief zoeken?
Voor je met je ogen rolt en zegt dat de wereld te politiek correct wordt, een vraag: ben jij een Nirvana fan? Ooit al een puber zien rondlopen in een Nirvana shirt uit de H&M? En net zoals ik willen vragen: ‘zing 3 nummers van Nirvana,’ omdat je weet dat het antwoord in de meeste gevallen ‘wat is een Nirvana?’ gaat zijn. Ze reduceren een van de meest invloedrijke bands uit de jaren ‘90 tot een outfit die goed pakt op Instagram.
Natuurlijk kunnen sommige pubers Nevermind van voor naar achter meezingen, maar een groot deel weet niet wie Kurt Cobain is, creëerden geen altaar voor hem in hun tienerkamer en schreven geen ‘Nirvana’ op hun gitaar met hun eigen bloed tot afgrijzen van hun moeder en de gitaarleraar in de Muziekacademie van Zaventem… Maar ik wijk af.
Wat ik wil zeggen: mijn eigen Nirvana shirt voelt minder waardevol nu ik weet dat mensen het dragen zonder de betekenis ervan te appreciëren. Het is culturele toe-eigening van den Aldi, maar misschien helpt het als inleving.
Zoals die keer dat halfzus van de Kardashians Kendall Jenner een Slayer shirt droeg:


Kendall Jenner and Slayer's Gary Holt (Photo: 9GAG)
Kendall Jenner and Slayer's Gary Holt (Photo: 9GAG)
Terug naar de kimono. In mijn blanke vriendenkring zou niemand ervan opkijken. Another day, another outfit. Iedereen weet dat ik Japanners niet belachelijk wil maken, maar juist bewondering heb voor het vestimentaire onderdeel van hun cultuur. Maar stel dat ik de stad in trek en enkele Japanners tegenkom, zou ik mij heel ongemakkelijk voelen. Alsof ik iets van hen gestolen heb. Iets dat enkel oké is in een witte context, is eigenlijk niet oké. Zoals een ‘onschuldige grap’ vertellen over iemand van een andere etniciteit, maar diezelfde mop NOOIT vertellen waar iemand van voorgenoemde etniciteit bij is, omdat die beledigd zou zijn. Wel, is die mop dan écht zo onschuldig?
Vergelijk het met pasta maken voor een echte Italiaanse mamma. Je wil het goed doen, respect hebben voor de pasta en er niet gewoon een pot Miracoli over gieten en opeten met mes en vork. Ben ik een pot Miracoli? Ben ik voor Japanners even irritant als onwetende tieners met een Nirvana shirt voor mij?
Ik loop al enkele maanden met de vraag rond (durf nu nog eens zeggen dat het oppervlakkig is om met kleren bezig te zijn) en mijn voorlopig antwoord met betrekking tot de kimono is dit: ik zie het in dit geval als een vorm van culturele appreciatie. (Misschien denk ik morgen weer dat dat een opportunistische beslissing is, ik heb dit stuk al tientallen keren herschreven.) Dries Van Noten verwerkt vaak Oosterse elementen in zijn collecties en wel, in de collectie die mijn kleerkast is, zitten ook wat Oosterse invloeden. Wanneer ik de kimono draag als kleed zoals het bedoeld is, zie ik er verkleed uit. Alsof ik gratis zou binnen mogen op dat Sint Lukas feestje. Het klopt niet.
Dus vond ik een compromis en draag ik hem zo:


Naast een onopgevoede rosse kater. En als jas.

Als een Oosters element in mijn internationale kleerkast.
Culturele toe-eigening: gaan we er te ver in of worden we als mensen gewoon slimmer en empathischer? En kan ik volgens jullie in mijn kimono de straat op of ben ik gedoemd om hem als kamerjas te dragen met extra zakken voor mijn sigaretten en schroevendraaier à la Bessie Glass in J.D. Salinger’s Franny & Zooey?
Laat het mij weten! En voeg Fanny & Zooey toe aan uw goodreads lijst. Echt.


x

lenalena


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...