FADE IN:
scène 1
scène 1
INT. KOFFIEHUIS
ANTWERPEN – DAG
Twee meisjes praten en drinken koffie. Meisje 2 heeft
haar handtas open op de tafel staan: even vol en georganiseerd als een doos Pringles.
MEISJE
1
Hebt
gij ook plakkers bij?
MEISJE
2
Ja,
maar ik ga wel efkes moeten zoeken.
–
Gevonden!
1 seconde zat ertussen. Tussen de
veronderstelling dat ze Mary
Poppinsgewijs diep in haar handtas zou moeten duiken en het moment waarop
ze de pleisters in haar hand had. In een speciaal daarvoor voorzien plastic
doosje. DURRRRR!
Ik heb het hier over mijn goede vriendin Femke
Van den please vermeld mijn naam niet op
uw blog, Lena.
Femke is zo’n ‘what’s in my bag’ vrouw. Je
kent het type wel: zoals beauty en fashion bloggers die alles uit hun handtas halen en
het vastleggen op foto of video. Omdat andere vrouwen daar graag naar kijken.
Wat mij altijd verbaast, is dit: NIEMAND van
die vrouwen schaamt zich over de inhoud van haar handtas. Ze zijn zelfs trots. Het
is alsof ze allemaal zeggen: kijk eens hoe glamoureus en georganiseerd ik ben. Niemand
van die vrouwen heeft een bruine vlek in hun handtas van die keer dat een nagelvijl
een brik chocomelk doorboorde. Drinkt er dan niemand chocomelk? Tssss, ik vind
dat ongeloofwaardig.
Mijn handtas is verboden terrein. De enigen
die in mijn handtas mogen rommelen zonder angst voor een tirade en een resem
ongeloofwaardige excuses voor de rommel (“ja maar ik denk dat er ’s nachts een
familie koala’s in leeft”), zijn mijn poezen. En dan enkel omdat ze mij helpen
orde te houden door er af en toe KEIBLIJ een half opgegeten croissant uit te
sleuren.
Bestaat er hoop voor vrouwen zoals ik? JA. En
de hoop heet Diane Von Furstenberg. Haar oplossing voor vrouwen die hun handtas
volproppen met chips, boeken en nagellak als daar plaats voor is? Een
kleine handtas. DVF heeft daar geen patent op natuurlijk, maar met een wijsheid
uit het handboek van de moderne vrouw in het achterhoofd:
Bevindt
een vrouw zich in het dertigerjarenrijk,
Is het hoog
tijd voor haar eerste designerbijk.
In New York kocht ik deze beauty die volgens Diane enkel groot genoeg is voor je creditcard, telefoon, sleutels en lipstick. Niet voor chocomelk. Echt niet. Ik heb het nagevraagd.
Nadat ik van dat gruwelijke nieuws bekomen was, voelde ik wat ik eigenlijk altijd al geweten had: mijn eerste designer tas zou van mij
een andere vrouw maken. Een betere. De beste. Een what’s in my bag vrouw.
Maar is het echt wel zo simpel? –JA!
Durf ik zonder schaamte mijn DVF handtas openen
voor iedereen? –Na het verstoppen van een volgesnoten, krakende papieren
zakdoek, JA!
Eind goed al goed? - Hm. Niet helemaal.
Mijn poezen…die waren ongelukkig! Teleurgesteld
keken ze naar mijn kleine DVF en miauwden ze in koor "Waar de fok zijn ons koffiekoeken?!"
Het brak mijn crazy cat lady hart. Ik moest
actie ondernemen. Om de huisvrede te bewaren, sleur ik sinds dan naast mijn 1e
designer bag ook een Patti Smith tote bag mee om half opgegeten croissants in
te vervoeren… En –omdat ik dan toch al bezig ben- ook nog een tiental
lippenstiften, boeken, magazines, een agenda, losse Tic Tacs en kasticketjes
die ik rond mijn kauwgom kan verfrommelen.
 |
| Cats love croissants |
Met andere woorden: missie KEIHARD ... geslaagd! Ah
ja, want een totebag is geen handtas. Voor tote bags bestaan geen regels. En
het beste van al? Hij is zwart. De chocomelkvlekken zijn er nog, maar je ziet
ze niet.
scène 2
scène 2
INT. KOFFIEHUIS
ANTWERPEN– DAG
Een vrouw, alleen aan een tafel, drinkt een
decadente koffie (slagroom + Smarties). Ze bladert in het handboek van de
moderne vrouw. Haar oog valt op een quote.
VOICE
OVER VROUW
Ook
al draagt de vrouw een designer tas,
ze
blijft de slons die ze altijd was.
Vrouw kijkt betrapt rond zich. Ze kucht en scheurt terwijl in een trek het blad uit het boek. Spuwt kauwgom in het blad. Verfrommelt blad. Steekt verfrommeld
blad in totebag.
FADE OUT.
 |
| Blij in NY na mijn life changing aankoop |
En jullie? Hoe zit dat met de inhoud van jullie handtas? En zijn jullie tote girls of designerbijk chicks?
x
Lenalena
