28 november 2016

Fuck you pumps

Wij zijn toch bevrijd hè? Denk aan onze voormoeders die korsetten droegen: hun organen werden gereorganiseerd om in de vorm van een ideale vrouw te passen. Of die hoepelrokken van crinoline: daar is menig vrouw levend in verbrand (serieus!) nadat de rok te dicht langs een kaars passeerde en ze de gigantisch zware hoepel niet op tijd uit kreeg. Het moet eruit gezien hebben als een elegante brandstapel. Maar wij vrouwen van nu zijn bevrijd hè? Toch?

Onlangs ging ik met een vriend iets eten, we spraken af in het station. ‘Het restaurant is 20 minuten stappen van hier’, zei hij, ‘zal dat gaan?’ ZAL DAT GAAN? Alsof ik een oma was van wie ze het looprek hadden afgenomen. ‘Ja natuurlijk gaat dat,’ beet ik terug. Waarop hij zich verontschuldigde met ‘ja, ik weet niet welke schoenen je aan hebt…’ Ik haatte zijn opmerking, want hij had gelijk. Stoppen met dansen omdat mijn schoenen mijn voeten wurgden, de kortste en saaiste weg naar huis nemen omdat stappen te pijnlijk werd, een hele zomer met pleisters rondlopen om blaren te voorkomen. En toch bleef ik hakken dragen, elke dag, want mijn silhouet is zoveel mooier wanneer ik op mijn tippen sta. Alles voor fesjen. Het lijkt plots zo onlogisch.
Een plot kan veranderen door een outfit. Afgelopen zomer gingen we naar Berlijn. De flatform Teva’s die ik kocht om comfortabel, luchtig en te voet de stad te kunnen verkennen, bleken flatform Teven te zijn. Ze boden geen steun en ik zakte op weg naar de luchthaven al door mijn rug. Protesteerde mijn lichaam tegen schoenen die voor het eerst in mijn leven eerder praktisch dan esthetisch waren?

Mijn collectie fuck me pumps en veel te platte All Stars konden mij niet helpen. Als een oude vrouw van wie ze het looprek hadden afgenomen, schuifelde ik door Berlijn. Kwaad en traag met brogues die na 5km stappen mijn tenen plat duwden. Ik wou vrij door de stad bewegen maar mijn schoeisel liet het niet toe. En het ergste van al: ik deed het mezelf aan, al jaren aan een stuk. ‘Praktisch’ stond nooit hoog op mijn prioriteitenlijst. Ik was trots wanneer andere vrouwen vroegen: ‘amai, kunt gij een hele dag op die hakken rondlopen?’ Alsof dat een speciaal talent was en niet gewoon een vorm van zelfkastijding. Want laat ons eerlijk zijn: zelfs de beste hakkendragers zijn blij dat ze ‘s avonds hun fuck me pumps kunnen uitschoppen. Maar oefening baart uithoudingsvermogen.
Ondanks de jarenlange overtuiging dat sportschoenen (zo onvrouwelijk, zo lomp, zo saai!) zouden clashen met heel mijn garderobe, mankte ik in Berlijn een sneaker store binnen. En toen zag ik ze. In een zee van zwarte Nikes stonden ze daar op de soldentafel ongegeneerd fluoroos te wezen. Ik deed ze aan, moest even wennen aan mijn nieuwe silhouet in de spiegel maar het gevoel was overweldigend, levensveranderend. Het was zo fokking comfortabel! Alsof ik al heel mijn leven keihard pipi moest doen en EINDELIJK kon gaan. “Ik ga ze aanhouden,” riep ik heel enthousiast en in mijn beste Jommekeduits naar de hippe verkoper.
De hele dag bestookte ik mijn lief met vragen als ‘kunt gij nog lang stappen? Ik heb het gevoel dat ik een week kan stappen zonder stoppen, hebt gij dat ook? Weten mensen dat dat kan?’
Later begon ik te beseffen dat mijn roze Nikes veel meer zijn dan mijn meest comfortabele schoenen ooit. Ze zijn een vorm van feministisch statement, een gevoel dat de straat van mij is, een gevoel van vrijheid. Ik wil te voet naar huis kunnen stappen van het restaurant op een heldere avond, ik wil een hele nacht kunnen dansen en vooral: ik wil al die dingen impulsief kunnen doen. Want dingen die onverwacht gebeuren, zijn vaak de mooiste. Hoeveel ervaringen heb ik al gemist omdat ik de foute schoenen droeg?
Na dat besef ging ik naar Londen waar ik 60 km stapte op 2,5 dagen. Alleen. In mijn roze Nikes. Alsof ik mijn verloren kilometers wou inhalen. In de buurt waar Virginia Woolf (zelf een fervente wandelaar) ooit woonde, kocht ik ‘Flâneuse’, een boek van Lauren Elkin. Daarin eist ze zich -zelf een gepassioneerde stapper- het recht op om de uitsluitend mannelijke term
‘flâneur’ te vervrouwelijken.

"Flâneuse [flanne-euhze], noun, from the French. Feminine form of flâneur [flanne-euhr], an idler, a dawdling observer, usually found in cities."





Vrouwen slenterden in de 19e eeuw toen de term flâneur ontstond, nooit alleen door de straten, tenzij ze letterlijk streetwalkers of prostituees waren, schrijft Elkin. En al is het in 2016 nog steeds minder veilig voor een vrouw dan voor een man om alleen op straat te komen, toch wil ik mijn plek opeisen. Observeren in plaats van geobserveerd te worden. Dat lukt het beste in comfy shoes. Ik voel me George Sand die haar satijnen muiltjes verruilt voor stevige mannenlaarzen en zo gehuld in een lange jas als vrouw anoniem en vrij tussen het manvolk door de straten van haar 19e eeuws Parijs stapt.
Een paar schoenen dat je het gevoel geeft George Sand te zijn, is in mijn ogen onmisbaar voor elke vrouw. Power to the flâneuses. Fuck you, pumps.

Vuil en kapot, ik ben een lompe flâneuse.


xxx

Lenalena

Hoeveel ervaringen heb JIJ al gemist omdat je de foute schoenen droeg? Shoot!

En oh, ik mocht 1 minuut fulmineren over hakken bij Hautekiet op Radio 1, klik HIER om te herbeluisteren!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

28 november 2016

Fuck you pumps

Wij zijn toch bevrijd hè? Denk aan onze voormoeders die korsetten droegen: hun organen werden gereorganiseerd om in de vorm van een ideale vrouw te passen. Of die hoepelrokken van crinoline: daar is menig vrouw levend in verbrand (serieus!) nadat de rok te dicht langs een kaars passeerde en ze de gigantisch zware hoepel niet op tijd uit kreeg. Het moet eruit gezien hebben als een elegante brandstapel. Maar wij vrouwen van nu zijn bevrijd hè? Toch?

Onlangs ging ik met een vriend iets eten, we spraken af in het station. ‘Het restaurant is 20 minuten stappen van hier’, zei hij, ‘zal dat gaan?’ ZAL DAT GAAN? Alsof ik een oma was van wie ze het looprek hadden afgenomen. ‘Ja natuurlijk gaat dat,’ beet ik terug. Waarop hij zich verontschuldigde met ‘ja, ik weet niet welke schoenen je aan hebt…’ Ik haatte zijn opmerking, want hij had gelijk. Stoppen met dansen omdat mijn schoenen mijn voeten wurgden, de kortste en saaiste weg naar huis nemen omdat stappen te pijnlijk werd, een hele zomer met pleisters rondlopen om blaren te voorkomen. En toch bleef ik hakken dragen, elke dag, want mijn silhouet is zoveel mooier wanneer ik op mijn tippen sta. Alles voor fesjen. Het lijkt plots zo onlogisch.
Een plot kan veranderen door een outfit. Afgelopen zomer gingen we naar Berlijn. De flatform Teva’s die ik kocht om comfortabel, luchtig en te voet de stad te kunnen verkennen, bleken flatform Teven te zijn. Ze boden geen steun en ik zakte op weg naar de luchthaven al door mijn rug. Protesteerde mijn lichaam tegen schoenen die voor het eerst in mijn leven eerder praktisch dan esthetisch waren?

Mijn collectie fuck me pumps en veel te platte All Stars konden mij niet helpen. Als een oude vrouw van wie ze het looprek hadden afgenomen, schuifelde ik door Berlijn. Kwaad en traag met brogues die na 5km stappen mijn tenen plat duwden. Ik wou vrij door de stad bewegen maar mijn schoeisel liet het niet toe. En het ergste van al: ik deed het mezelf aan, al jaren aan een stuk. ‘Praktisch’ stond nooit hoog op mijn prioriteitenlijst. Ik was trots wanneer andere vrouwen vroegen: ‘amai, kunt gij een hele dag op die hakken rondlopen?’ Alsof dat een speciaal talent was en niet gewoon een vorm van zelfkastijding. Want laat ons eerlijk zijn: zelfs de beste hakkendragers zijn blij dat ze ‘s avonds hun fuck me pumps kunnen uitschoppen. Maar oefening baart uithoudingsvermogen.
Ondanks de jarenlange overtuiging dat sportschoenen (zo onvrouwelijk, zo lomp, zo saai!) zouden clashen met heel mijn garderobe, mankte ik in Berlijn een sneaker store binnen. En toen zag ik ze. In een zee van zwarte Nikes stonden ze daar op de soldentafel ongegeneerd fluoroos te wezen. Ik deed ze aan, moest even wennen aan mijn nieuwe silhouet in de spiegel maar het gevoel was overweldigend, levensveranderend. Het was zo fokking comfortabel! Alsof ik al heel mijn leven keihard pipi moest doen en EINDELIJK kon gaan. “Ik ga ze aanhouden,” riep ik heel enthousiast en in mijn beste Jommekeduits naar de hippe verkoper.
De hele dag bestookte ik mijn lief met vragen als ‘kunt gij nog lang stappen? Ik heb het gevoel dat ik een week kan stappen zonder stoppen, hebt gij dat ook? Weten mensen dat dat kan?’
Later begon ik te beseffen dat mijn roze Nikes veel meer zijn dan mijn meest comfortabele schoenen ooit. Ze zijn een vorm van feministisch statement, een gevoel dat de straat van mij is, een gevoel van vrijheid. Ik wil te voet naar huis kunnen stappen van het restaurant op een heldere avond, ik wil een hele nacht kunnen dansen en vooral: ik wil al die dingen impulsief kunnen doen. Want dingen die onverwacht gebeuren, zijn vaak de mooiste. Hoeveel ervaringen heb ik al gemist omdat ik de foute schoenen droeg?
Na dat besef ging ik naar Londen waar ik 60 km stapte op 2,5 dagen. Alleen. In mijn roze Nikes. Alsof ik mijn verloren kilometers wou inhalen. In de buurt waar Virginia Woolf (zelf een fervente wandelaar) ooit woonde, kocht ik ‘Flâneuse’, een boek van Lauren Elkin. Daarin eist ze zich -zelf een gepassioneerde stapper- het recht op om de uitsluitend mannelijke term
‘flâneur’ te vervrouwelijken.

"Flâneuse [flanne-euhze], noun, from the French. Feminine form of flâneur [flanne-euhr], an idler, a dawdling observer, usually found in cities."





Vrouwen slenterden in de 19e eeuw toen de term flâneur ontstond, nooit alleen door de straten, tenzij ze letterlijk streetwalkers of prostituees waren, schrijft Elkin. En al is het in 2016 nog steeds minder veilig voor een vrouw dan voor een man om alleen op straat te komen, toch wil ik mijn plek opeisen. Observeren in plaats van geobserveerd te worden. Dat lukt het beste in comfy shoes. Ik voel me George Sand die haar satijnen muiltjes verruilt voor stevige mannenlaarzen en zo gehuld in een lange jas als vrouw anoniem en vrij tussen het manvolk door de straten van haar 19e eeuws Parijs stapt.
Een paar schoenen dat je het gevoel geeft George Sand te zijn, is in mijn ogen onmisbaar voor elke vrouw. Power to the flâneuses. Fuck you, pumps.

Vuil en kapot, ik ben een lompe flâneuse.


xxx

Lenalena

Hoeveel ervaringen heb JIJ al gemist omdat je de foute schoenen droeg? Shoot!

En oh, ik mocht 1 minuut fulmineren over hakken bij Hautekiet op Radio 1, klik HIER om te herbeluisteren!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...