23 oktober 2012

Lenalena est là. Maar altijd een beetje kapot.



Een week of twee geleden was het 8 oktober. Die dag zou ik van mijn dokter te horen krijgen of de kanker weggebleven was of niet. De week ervoor was er eentje van scans, bloedafnames, echo’s, (fucking pijnlijke) mammo’s, maar vooral: onrust. Na een paar maanden ‘zorgeloos’ te leven, kwam het hele kankerverhaal dat u zo kwetsbaar doet voelen weer boven. Maar HOERA! De uitslag was goed.

Toen ik buitenkwam bij de dokter, zakte ik van de ontlading in elkaar als een zak patatten. Ik haat die uitdrukking omdat ze zo onelegant is. En omdat ik nog nooit een zak patatten in elkaar heb zien zakken. Maar het was die dag niet de enige keer dat ik mij als een zak patatten voelde.

’s Avonds waren het de Weekend Fashion Awards in Premium Store Smets in Brussel. Hoewel ik moe was en gewoon in de zetel wou liggen met een zak chips (= een zak patatten!) en de 2 poezen, dacht ik: MAAR TRUT, GE ZIJT NIET ZIEK! Waarna ik het seuzeke van mij af wierp en mij aankleedde. Dit had ik aan:

Jason Wu SS13 look.
Maar dan niet van Jason Wu: wel met wat ik zelf in mijn kast had hangen. (OKE, wat op de grond van de kleedkamer lag)
Foto via Absolutely Mrs. K
Foto via The Fashionalists HUGE litteken als accessoire

Thuis leek dat oké en zelfs redelijk fancy. (Achteraf gezien was dat misschien omdat mijn lief al in zijn pyamabroek rondliep.) Ook al was de zoom van de rok die ik maakte met mijn oma (zag je al hier) helemaal losgerafeld, dacht ik ‘ach, niemand let daarop.’ IEDEREEN heeft dat gezien. Terwijl zagen ze ook mijn afgesleten schoenen van New Look. Ik had betere schoenen kunnen aandoen, maar mijn nagels waren niet gelakt en ik was veel te lui om dat nog te doen. Mijn T shirt was wel wit EN proper! Of toch efkes. Maar mijn bretellen werden enkele jaren geleden beplast door onze poes Soko. Die geur krijgt menig wasbeurt (oké: één, zo lui ben ik) er niet uit, dus spoot ik er wat parfum op.

Toen ik een überstijlvolle vrouw complimenteerde over haar outfit, bedankte ze, keek mij aan van top tot teen en lachte dan gewoon eens voor ze snel weer naar iemand anders keek. Ik zag haar denken ‘shit, wat moet ik DAAR nu over zeggen?’. OVER DIE ZAK PATATTEN? Nee, dat laatste is zwaar overdreven, ik wou de patatten gewoon nog eens laten terugkomen omdat het dan lijkt alsof ik een punt heb en weet waar ik naartoe wil met deze tekst.

Toen ik daar zo stond met mijn kapotte rok, afgelopen schoenen en kattenpisbretel, dacht ik plots: IK GA ER NOOIT OM DOOR EEN RINGETJE TE HALEN UITZIEN! (En waar komt die uitdrukking trouwens weer van?) Terwijl ik als tiener altijd dacht dat dat iets was dat wel zou komen met de jaren. Dik vet niet.

Altijd is er wel iets kapot, vuil of is er een nagel niet goed gelakt. En dat ik geen designerkleren draag (lees: niet kan betalen) heeft daar niks mee te maken. Ik bén gewoon zo.

Lenalena est là. Maar altijd een beetje kapot.

En jullie, dudes? Zijn jullie ringetjesmateriaal of eerder een grungy zak patatten?

Om het goede nieuws nog te vieren: STOELEN AAN DE KANT! Oh en over het hoedje schrijf ik binnenkort een aparte blogpost.

Toedels!


16 oktober 2012

Martine, Wendy en ik.


Ik begin morgen terug te werken! Het was nodig. Niet alleen om het feit dat ik mezelf heel nutteloos begon te voelen maar vooral omdat Martine Tanghe al in SEPTEMBER terug begonnen was! En wij kregen ongeveer samen onze diagnose vorig jaar in oktober (borstkankermaand, perfecte timing). Ik voelde mij ZO schuldig toen ik in mijn pyama in de zetel lag en zij zeer stijlvol het journaal zat te presenteren.

Het is een heel dubbel gevoel om terug te gaan naar het leven dat ik exact een jaar geleden even op pauze moest zetten. Langs de ene kant ben ik heel blij en fier dat ik terug KAN gaan werken. Want in de chemomaanden kon ik soms het einde van de dag niet zien, laat staan van mijn ziekteverlof. Maar tegelijkertijd is het heel heel raar. Ik ga terug alsof er niets gebeurd is. Maar er is VANALLES gebeurd. En veranderd. Ik ben niet meer wie ik was. Ga ik nog in de groep passen? Ben ik mijn social skills niet verleerd? Hoe zal ik omgaan met stress en lastige klanten? 

Maar goed, terug aan het werk gaan betekent ook: niet meer in mijn schoffie rondlopen thuis maar écht kleren aandoen! Dus hopelijk ook meer outfitfoto’s. (FYI: ik HAAT outfitfoto’s nemen) (FYI Karolien: ik ga u die gruwelijke taak geven tijdens onze middagpauze!)

Om mijn emo-gewauwel af te sluiten nog dit: een filmpje! Het is een teaser van het project Us/Them rond het dragen van hoofddoeken van fotografe Wendy Marijnissen. Ik kwam haar op Record Store Day tegen in platenzaak Tune Up in Antwerpen. Ze kwam naar mij met de vraag of ik altijd een hoofddoek droeg. Ik zei iets in de zin van ‘nee, enkel wanneer ik kaal ben’. Het coole was dat Wendy eigenlijk dacht dat mijn turban deel uitmaakte van mijn look en er niet was om iets te camoufleren. We geraakten aan de praat en ze vertelde me over haar project rond hoofddoeken. Of ze mij mocht fotograferen? Natuurlijk! Een voorsmaakje van de fotosessie vind je hier.

Later –toen ik terug al wat haar had- volgde een video-interview. Van die beelden heeft Wendy intussen een teaser van gemaakt. Maar OH MY GOD ik had beter nog wat langer gewacht om mijn hoofd zonder turban te tonen. Ge ziet er LOS door. Maar goed, zo was het en ik moet mij daar niet over schamen.

Voor zij die mijn turban tutorial enkele maanden geleden niet duidelijk genoeg vonden: in het filmpje zie je mij een hoofddoek aandoen. TEASER EN TUTORIAL IN EEN!



PS: Check zeker ook de andere foto’s van Wendy! Zo ging ze naar Afghanistan en Pakistan om daar het leven van meisjes en vrouwen vast te leggen. Heel mooi en interessant! 

23 oktober 2012

Lenalena est là. Maar altijd een beetje kapot.



Een week of twee geleden was het 8 oktober. Die dag zou ik van mijn dokter te horen krijgen of de kanker weggebleven was of niet. De week ervoor was er eentje van scans, bloedafnames, echo’s, (fucking pijnlijke) mammo’s, maar vooral: onrust. Na een paar maanden ‘zorgeloos’ te leven, kwam het hele kankerverhaal dat u zo kwetsbaar doet voelen weer boven. Maar HOERA! De uitslag was goed.

Toen ik buitenkwam bij de dokter, zakte ik van de ontlading in elkaar als een zak patatten. Ik haat die uitdrukking omdat ze zo onelegant is. En omdat ik nog nooit een zak patatten in elkaar heb zien zakken. Maar het was die dag niet de enige keer dat ik mij als een zak patatten voelde.

’s Avonds waren het de Weekend Fashion Awards in Premium Store Smets in Brussel. Hoewel ik moe was en gewoon in de zetel wou liggen met een zak chips (= een zak patatten!) en de 2 poezen, dacht ik: MAAR TRUT, GE ZIJT NIET ZIEK! Waarna ik het seuzeke van mij af wierp en mij aankleedde. Dit had ik aan:

Jason Wu SS13 look.
Maar dan niet van Jason Wu: wel met wat ik zelf in mijn kast had hangen. (OKE, wat op de grond van de kleedkamer lag)
Foto via Absolutely Mrs. K
Foto via The Fashionalists HUGE litteken als accessoire

Thuis leek dat oké en zelfs redelijk fancy. (Achteraf gezien was dat misschien omdat mijn lief al in zijn pyamabroek rondliep.) Ook al was de zoom van de rok die ik maakte met mijn oma (zag je al hier) helemaal losgerafeld, dacht ik ‘ach, niemand let daarop.’ IEDEREEN heeft dat gezien. Terwijl zagen ze ook mijn afgesleten schoenen van New Look. Ik had betere schoenen kunnen aandoen, maar mijn nagels waren niet gelakt en ik was veel te lui om dat nog te doen. Mijn T shirt was wel wit EN proper! Of toch efkes. Maar mijn bretellen werden enkele jaren geleden beplast door onze poes Soko. Die geur krijgt menig wasbeurt (oké: één, zo lui ben ik) er niet uit, dus spoot ik er wat parfum op.

Toen ik een überstijlvolle vrouw complimenteerde over haar outfit, bedankte ze, keek mij aan van top tot teen en lachte dan gewoon eens voor ze snel weer naar iemand anders keek. Ik zag haar denken ‘shit, wat moet ik DAAR nu over zeggen?’. OVER DIE ZAK PATATTEN? Nee, dat laatste is zwaar overdreven, ik wou de patatten gewoon nog eens laten terugkomen omdat het dan lijkt alsof ik een punt heb en weet waar ik naartoe wil met deze tekst.

Toen ik daar zo stond met mijn kapotte rok, afgelopen schoenen en kattenpisbretel, dacht ik plots: IK GA ER NOOIT OM DOOR EEN RINGETJE TE HALEN UITZIEN! (En waar komt die uitdrukking trouwens weer van?) Terwijl ik als tiener altijd dacht dat dat iets was dat wel zou komen met de jaren. Dik vet niet.

Altijd is er wel iets kapot, vuil of is er een nagel niet goed gelakt. En dat ik geen designerkleren draag (lees: niet kan betalen) heeft daar niks mee te maken. Ik bén gewoon zo.

Lenalena est là. Maar altijd een beetje kapot.

En jullie, dudes? Zijn jullie ringetjesmateriaal of eerder een grungy zak patatten?

Om het goede nieuws nog te vieren: STOELEN AAN DE KANT! Oh en over het hoedje schrijf ik binnenkort een aparte blogpost.

Toedels!


16 oktober 2012

Martine, Wendy en ik.


Ik begin morgen terug te werken! Het was nodig. Niet alleen om het feit dat ik mezelf heel nutteloos begon te voelen maar vooral omdat Martine Tanghe al in SEPTEMBER terug begonnen was! En wij kregen ongeveer samen onze diagnose vorig jaar in oktober (borstkankermaand, perfecte timing). Ik voelde mij ZO schuldig toen ik in mijn pyama in de zetel lag en zij zeer stijlvol het journaal zat te presenteren.

Het is een heel dubbel gevoel om terug te gaan naar het leven dat ik exact een jaar geleden even op pauze moest zetten. Langs de ene kant ben ik heel blij en fier dat ik terug KAN gaan werken. Want in de chemomaanden kon ik soms het einde van de dag niet zien, laat staan van mijn ziekteverlof. Maar tegelijkertijd is het heel heel raar. Ik ga terug alsof er niets gebeurd is. Maar er is VANALLES gebeurd. En veranderd. Ik ben niet meer wie ik was. Ga ik nog in de groep passen? Ben ik mijn social skills niet verleerd? Hoe zal ik omgaan met stress en lastige klanten? 

Maar goed, terug aan het werk gaan betekent ook: niet meer in mijn schoffie rondlopen thuis maar écht kleren aandoen! Dus hopelijk ook meer outfitfoto’s. (FYI: ik HAAT outfitfoto’s nemen) (FYI Karolien: ik ga u die gruwelijke taak geven tijdens onze middagpauze!)

Om mijn emo-gewauwel af te sluiten nog dit: een filmpje! Het is een teaser van het project Us/Them rond het dragen van hoofddoeken van fotografe Wendy Marijnissen. Ik kwam haar op Record Store Day tegen in platenzaak Tune Up in Antwerpen. Ze kwam naar mij met de vraag of ik altijd een hoofddoek droeg. Ik zei iets in de zin van ‘nee, enkel wanneer ik kaal ben’. Het coole was dat Wendy eigenlijk dacht dat mijn turban deel uitmaakte van mijn look en er niet was om iets te camoufleren. We geraakten aan de praat en ze vertelde me over haar project rond hoofddoeken. Of ze mij mocht fotograferen? Natuurlijk! Een voorsmaakje van de fotosessie vind je hier.

Later –toen ik terug al wat haar had- volgde een video-interview. Van die beelden heeft Wendy intussen een teaser van gemaakt. Maar OH MY GOD ik had beter nog wat langer gewacht om mijn hoofd zonder turban te tonen. Ge ziet er LOS door. Maar goed, zo was het en ik moet mij daar niet over schamen.

Voor zij die mijn turban tutorial enkele maanden geleden niet duidelijk genoeg vonden: in het filmpje zie je mij een hoofddoek aandoen. TEASER EN TUTORIAL IN EEN!



PS: Check zeker ook de andere foto’s van Wendy! Zo ging ze naar Afghanistan en Pakistan om daar het leven van meisjes en vrouwen vast te leggen. Heel mooi en interessant! 

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...