Lenalena est là. Maar altijd een beetje kapot.

Een week of twee geleden was het 8 oktober. Die dag zou ik van mijn dokter te horen krijgen of de kanker weggebleven was of niet. De week ervoor was er eentje van scans, bloedafnames, echo’s, (fucking pijnlijke) mammo’s, maar vooral: onrust. Na een paar maanden ‘zorgeloos’ te leven, kwam het hele kankerverhaal dat u zo kwetsbaar doet voelen weer boven. Maar HOERA! De uitslag was goed.

Toen ik buitenkwam bij de dokter, zakte ik van de ontlading in elkaar als een zak patatten. Ik haat die uitdrukking omdat ze zo onelegant is. En omdat ik nog nooit een zak patatten in elkaar heb zien zakken. Maar het was die dag niet de enige keer dat ik mij als een zak patatten voelde.

’s Avonds waren het de Weekend Fashion Awards in Premium Store Smets in Brussel. Hoewel ik moe was en gewoon in de zetel wou liggen met een zak chips (= een zak patatten!) en de 2 poezen, dacht ik: MAAR TRUT, GE ZIJT NIET ZIEK! Waarna ik het seuzeke van mij af wierp en mij aankleedde. Dit had ik aan:

Jason Wu SS13 look.

Maar dan niet van Jason Wu: wel met wat ik zelf in mijn kast had hangen. (OKE, wat op de grond van de kleedkamer lag)

Foto via Absolutely Mrs. K

Foto via The Fashionalists HUGE litteken als accessoire

Thuis leek dat oké en zelfs redelijk fancy. (Achteraf gezien was dat misschien omdat mijn lief al in zijn pyamabroek rondliep.) Ook al was de zoom van de rok die ik maakte met mijn oma (zag je al hier) helemaal losgerafeld, dacht ik ‘ach, niemand let daarop.’ IEDEREEN heeft dat gezien. Terwijl zagen ze ook mijn afgesleten schoenen van New Look. Ik had betere schoenen kunnen aandoen, maar mijn nagels waren niet gelakt en ik was veel te lui om dat nog te doen. Mijn T shirt was wel wit EN proper! Of toch efkes. Maar mijn bretellen werden enkele jaren geleden beplast door onze poes Soko. Die geur krijgt menig wasbeurt (oké: één, zo lui ben ik) er niet uit, dus spoot ik er wat parfum op.

Toen ik een überstijlvolle vrouw complimenteerde over haar outfit, bedankte ze, keek mij aan van top tot teen en lachte dan gewoon eens voor ze snel weer naar iemand anders keek. Ik zag haar denken ‘shit, wat moet ik DAAR nu over zeggen?’. OVER DIE ZAK PATATTEN? Nee, dat laatste is zwaar overdreven, ik wou de patatten gewoon nog eens laten terugkomen omdat het dan lijkt alsof ik een punt heb en weet waar ik naartoe wil met deze tekst.

Toen ik daar zo stond met mijn kapotte rok, afgelopen schoenen en kattenpisbretel, dacht ik plots: IK GA ER NOOIT OM DOOR EEN RINGETJE TE HALEN UITZIEN! (En waar komt die uitdrukking trouwens weer van?) Terwijl ik als tiener altijd dacht dat dat iets was dat wel zou komen met de jaren. Dik vet niet.

Altijd is er wel iets kapot, vuil of is er een nagel niet goed gelakt. En dat ik geen designerkleren draag (lees: niet kan betalen) heeft daar niks mee te maken. Ik bén gewoon zo.

Lenalena est là. Maar altijd een beetje kapot.

En jullie, dudes? Zijn jullie ringetjesmateriaal of eerder een grungy zak patatten?

Om het goede nieuws nog te vieren: STOELEN AAN DE KANT! Oh en over het hoedje schrijf ik binnenkort een aparte blogpost.

Toedels!