ALWAYS.

Tattoos zijn als kinderen. Ze doen pijn als een modderfokker bij de geboorte, maar van zodra dat voorbij is en je het resultaat ziet, ben je die pijn helemaal vergeten en wil je er liefst zo snel mogelijk eentje bij. En zegt je moeder: 'nee, nu is het genoeg hè'.

Betekenissen van tattoos zijn net als de namen van je kinderen. Het geeft de mensen een indicatie van hoe ze naar je baby/tattoo moeten kijken. Kijk ik naar een Kelly? Een Frauke? Kijk ik naar een ordinaire tramp stamp of zit er een diepere betekenis achter?

"Wat is de naam van de baby" of "wat is de betekenis van de tattoo?" zijn dan ook de eerste vragen die mensen stellen bij het aanschouwen van baby of tattoo. En de reactie op die antwoorden is altijd diplomatisch en meer wel dan niet gelogen. Denk eens na: hoe vaak heb je al 'mmm' of 'ooo' gezegd op een veel hogere toon dan je gewend bent toen een vriendin vertelde hoe ze haar nakomeling genoemd had? Terwijl je eigenlijk bedoelde: NEE MENS! Dat is nu toch geen naam! Snel, terug naar het gemeentehuis nu het nog kan! Bestaat er niet zoiets als twee weken ruilrecht? Of zijn baby's in dat opzicht het ondergoed van de euh...mensenhandel? En zijn ze met andere woorden niet in te ruilen onder het motto 'geen ruilrecht voor items die hoogst waarschijnlijk langs je genitaliën gepasseerd zijn?' GEKOCHT IS GEKOCHT! Ge zit ermee.

Ik heb nog geen baby. Maar ik ben onlangs wel nog eens langs een tattooshop gepasseerd. DE VRAAG wordt mij momenteel dus regelmatig gesteld. Altijd hetzelfde moeten antwoorden, wordt op den duur heel saai. (Op de vraag waarom ik niet meer drink, antwoord ik sinds kort dat ik bij de AA ben. Gegarandeerd het einde van de conversatie!) Dus ik dacht: laat ik er deze keer zelf wat plezier aan beleven. En testen hoe beleefd en diplomatisch mijn vrienden nu eigenlijk zijn.

VRIEND(IN): Ah, is dat uw nieuwe tattoo?
LENALENA: Ja, in New York laten zetten.
VRIEND(IN): Een pijl? En waar staat dat voor?
LENALENA: Voor mijn favoriete song allertijden.
VRIEND(IN): Ah?
LENALENA: (zingt) Shot through the heart and you're to blame, darling you give love a bad name.

*consternatie*

(echt wel efkes) ...

en dan:

VRIEND(IN): Mmm!

NIEMAND zegt: "hoe stoem is dat?" Hun blik wanneer ik zeg dat het maar een grap is, is er een van opluchting. Ik zie meteen hun geloof in mij terugkomen.

Er is nog niemand die zei: "serieus? Bon Jovi is dan ook geweldig! Kijk, ik heb 'Living on a prayer' op mijn rug getatoeëerd!" Terwijl: Bon Jovi IS geweldig...GEIL. In de jaren '90 toch. Ik zeg al jaren dat ik een T shirt moet DIY-en met de tekst: de Bon Jovi van de jaren '90 kan mij keihard krijgen.

En omdat tattoo's voor eeuwig zijn (en kinderen ook, amai dat komt hier allemaal schoon uit), genieten we samen van deze toepasselijke tearjerker.
Ah Bon. Du bist zo geil.



En voor ik het vergeet: hier is ze!

Een beetje flou ja, maar is er iemand al gestorven van een beetje mysterie? Te curieus zijn, DAT is een killer. Vraag het maar aan de vrouwen van Blauwbaard. Of wacht, DAT GAAT NIET! ALLEMAAL DOOD! (Bovenstaande bullshit om niet te hoeven zeggen: we hebben een nieuwe camera, mijn lief weet nog niet goed hoe hij moet focussen en ik heb nooit zin om lang voor een camera te staan.)

En hebben jullie tattoos? En wat willen ze zeggen? En hoe heten uw kinderen? En bestaat bij ouders net als bij tieners die ooit een tramp stamp lieten zetten (HOLLA!) ook soms de spijt: ai, waarom heb ik dat toen gekozen? Maar vooral: VINDEN JULLIE BON JOVI OOK ZO GEIL?

X

lenalena

Ik eis mijn tepels terug.

Ik roep het al enkele maanden. Ik eis mijn tepels terug. Niet dat iemand ze fysiek van me heeft afgenomen. Dat kan enkel bij neuzen: ‘got your nose!’ Ik heb nog nooit iemand ‘got your nipple!’ horen zeggen.

Ik was twaalf en had nooit bij mijn tepels stilgestaan. Tot ik met een jongen van mijn klas in de imaginaire gevangenis stond (een hinkelbord in ons geval) waar ze je induwen van zodra je aangeraakt bent bij tikkertje. Daar stond ik geduldig te wachten tot iemand me kwam bevrijden. Het tegenovergestelde gebeurde. Die jongen nam voor jarenlang mijn vrijheid weg door te zeggen: ‘wat zijn die puntjes? Tepels? Tetjes aan het krijgen?’ En BAF: tepelfobie. Ik sliep zelfs zoveel mogelijk op mijn buik om het groeiproces van mijn borsten tegen te houden. Om dan ’s ochtends toch op mijn rug wakker te worden en te denken: VERDOEME! Weer een stuk tiet bij.

Nadien werd ik een tiener die BH’s droeg met een voorgevormde cup zodat mijn tepels niet zouden uitsteken. (En om te doen alsof ik dikkere tieten had. Ik heb het kind dat op haar buik sliep intussen vaak vervloekt!) Uiteraard had ik gewone tepels zoals iedereen, maar in mijn hoofd waren ze even nieuwsgierig en beweeglijk als de tentakelogen van een slak. Diepe décolletés? Geen probleem. Zichtbare tepels? Hell no.

Het valt ook op dat wanneer foto’s van vrouwen met ontblote borsten op platenhoezen of voorpagina’s van magazines gecensureerd dienen te worden, ENKEL de tepel overplakt wordt. Alsof alleen een tepel van een borst een borst maakt. Toeschouwers van een burlesk striptease hebben nooit écht het gevoel dat ze naakt gezien hebben door die verdomde tepelkwasten.

Het besef dat onze favoriete TV series MIJLENVER afstaan van de realiteit, kwam toen ik als tiener geobsedeerd was door Friends. (Bij ‘speciale vaardigheden’ op mijn CV staat: kent seizoen 1 tot 8 van Friends quasi vanbuiten.) Niet omdat Monica en Rachel in een buurt/gigantisch appartement woonden dat ze in de realiteit met hun loon nooit zouden kunnen betalen, maar wel door de tepels van Rachel. Die quasi altijd zichtbaar waren. En Google leert mij dat ik niet de enige was die ze spotte: er bestaat een Facebook pagina ‘Rachel Green, we can see your nipples’. Dat haar tepels zichtbaar waren, is volkomen aannemelijk. Maar dat womanizer Joey –how you doin’?- Tribbiani daar NOOIT iets van zei, was gewoon onmogelijk. Of dat Chandler in die 10 seizoenen nooit vroeg: ‘hey Rachel, do you know Steven Tijpels’? WAANZIN.

Want in de realiteit lokken tepels ALTIJD reacties uit. Na een paar operaties vorig jaar mocht ik voor een tijdje geen BH’s met beugels of vulling dragen. Het was winter. Het was koud. Het waren meestal mannen die opmerkten: ‘ik zie uw tepels.’ Dat fluisterden ze dan discreet, alsof er spinazie tussen mijn tanden zat. En ik voelde mij dan bijna beschaamd, alsof ze me vertelden dat mijn rits al uren openstond. En ik geen onderbroek aan had.

Tot ik dacht: HALLO. Wat heeft iedereen met tepels? Iedereen heeft tepels! En soms zijn ze te zien. Dat ligt aan de temperatuur. Niet omdat ik heel de dag imaginair loop te rampetampen met Ryan Gosling. Of toch niet constant. Tepels zijn –in mijn geval dan toch- geen seksuele mood rings of micropenissen. Als ze te zien zijn, is het vaak gewoon koud. Het is een natuurlijk fenomeen. Zoals kippenvel. 

  

Dus bij deze: IK EIS MIJN TEPELS TERUG OP. Ik weiger mij er nog over te schamen. Al moet ik nog een gulden middenweg vinden. Want waar ik er vroeger alles aan deed om de indruk te wekken dat ik tepelloos door het leven ging, kondig ik ze nu vaak trots aan wanneer ik mijn jas uitdoe.

Wisten jullie trouwens dat Beyoncé een lied schreef over tepels? Meer bepaald over het tepelhof. Ook gekend als areola of HALO.

“I can see your halo, halo, halo, I can feel your halo, halo, halo,…”

Die Beyoncé kan echt OVERAL een hit van maken. 

En jullie? Wat is jullie mening over tepels?

GENOMINEERD!

Voor een Knack Weekend Blog Award!

Net toen ik dacht: oei, ik mag mezelf geen blogger meer noemen. Want het was al LANG geleden. Maar waar moest ik over schrijven? Ik loop al weken constant in een American Apparel leotard rond. Of ik op een of ander yoga retreat zit? ZOT! Ik ben een boek aan het schrijven. Een boek waar trouwens een paar fashion bloggers in zullen verschijnen: spannend!

Ik kan niet zeggen ‘mede-fashion bloggers’, want Knack Weekend plaatste me in de categorie ‘personal’. En ik moet zeggen: er viel meteen een IMMENSE last van mijn schouders. Modeblogger zijn brengt een zekere verantwoordelijkheid met zich mee. 

Want wat als je als modeblogger snel naar de GB moet en je -terwijl je daar 10 pizza’s van Dr Oetker in je mandje aan het proppen bent en je *tem tem teeeeeeeeem* een leotard met knieafdrukken draagt (want je ligt al de hele dag met je knieën opgetrokken met daarop je laptop in de zetel) en een T shirt erover met vlekken (want je eet al eens graag paprikachips in die zetel) en flip flops aan je voeten maar je nagels zijn niet gelakt- net op dat moment een lezer van je blog tegenkomt? WAT DAN?! Dan is de fashion blogger bubbel doorprikt! WEG geloofwaardigheid! 

Dan denkt die lezer conceptuele kunstgewijs: amai, maar dat kan ik ook! En voor je het weet, begint die ook een modeblog en haar vriendinnen denken: amai, als gij een modeblog kunt beginnen, dan ik ook! Waarop die hun moeders denken: ge zijt mijn kind en ik zie u doodgraag, maar amai, als gij een modeblog kunt beginnen, dan ik ook! Etcetera, etcetera, tot we het punt bereiken dat praktisch IEDEREEN een modeblog heeft.

En DAN, dan zijn het de mensen die geen modeblog hebben, die zullen opvallen. Om maar te zeggen: ik ben eigenlijk wel blij dat ik onder ‘personal’ sta.

Stemmen kan HIER!

En als je denkt: amai, is dat al dat ge moet kunnen om een persoonlijke blog te hebben, dat kan ik ook! Kunt gij dit? 

Ik ook niet.

Tot gauw!

X

lenalena

Twee levenslessen. Gratis!

En toen begon het na die zonnige lentedagen terug te regenen. En dacht ik: HALLELUJAH! Ik krijg de kans om mijn fabuleuze regenjas van de kapstok te halen! Vorige zomer kocht ik hem voor mezelf als cadeautje na alle chemo’s en stralen. Een regenjas voor na de stralen. Hebt ge’m? Ha!

Samen met enkele vriendinnen reed ik naar Roermond (en reed bijna de weg af toen er eentje plots meedeelde dat ze zwanger was) om een kleedje te zoeken voor een trouwfeest. Ik had al een kleed: ik had niks nodig. Dus kocht ik een –voor mij- veel te dure Mulberry trench coat. Er ging meer dan 1000 euro van de prijs af (wilt dat dan niet zeggen dat ik winst gemaakt heb?), maar dan nog kostte hij bijna exact wat ik op dat moment maandelijks van de mutualiteit kreeg als uitkering. Dus bij deze: BEDANKT ALLE BELASTINGEN BETALENDE LEZERS VOOR MIJN MULBERRY TRENCH!

Bij het woord ‘trench coat’ denken veel vrouwen aan Audrey Hepburn in de laatste scène van Breakfast at Tiffany’s. Of aan Humphrey Bogart in Casablanca. Ik persoonlijk denk aan exhibisionisten. Potloodventers. Omdat een trench –hoe stijlvol ook- GEWELDIG flash materiaal is.

Zelf heb ik in mijn jeugd (my god, hoe oud klink ik?) een stuk of 4-5 flashers gezien. De eerste toen ik dertien was. Ik kwam met een vriendin terug van de Makro waar we de hele middag fitnesstoestellen waren gaan testen. Inderdaad, ook toen was ik al ongelofelijk cool. Onder een brug op weg naar huis stond een geparkeerde wagen. De flasher zat zonder broek half uit zijn auto trots met zijn piemel te zwaaien. In volle paniek –alsof we net Godzilla gezien hadden- liepen we weg. (En nu ik wat meer ervaring heb: het was absoluut geen Godzilla)

Net toen we rakelings langs de man voorbij spurtten, verloor ik mijn schoen. Mijn linkse nieuwe blauwe Palladium. Als een soort Assepoester in een keifout verhaal. Ik liep door want dat is wat je doet in noodsituaties: GAAN! Maar dan dacht ik: fuck you rare kerel zonder broek, jij krijgt mijn schoen niet! Dus liep ik terug –zoveel mogelijk met mijn ogen dicht- en raapte ik mijn schoen op. Die dag heb ik twee dingen geleerd.

                 1. Knoop altijd uw schoenen goed vast.

                 2. Mijn liefde voor schoenen is groter dan mijn angst voor vreemde piemels.

Dus in de sfeer van het hele flasher-gebeuren, is hier mijn outfitpost. ENJOY!

Jullie ooit al geflashed geweest? Of nog beter: zelf geflashed? DO TELL!

X

jas MULBERRY :: body MMM for H&M :: jeans H&M :: schoenen URBAN OUTFITTERS

Dertig! Wattefok!

De dertig naderde. Een leeftijd waar heel wat mensen veel belang aan hechten. Alsof er een soort ‘voor dertig’ en ‘na dertig’ bestaat. En ‘voor dertig’ is alles beter uiteraard. En strakker. Ik vroeg mij af of mijn verjaardag een depri dag zou worden. Dramaqueen alert? Het zou kunnen, want ik heb mij nog al eens slecht gevoeld op een verjaardag. Mijn 10^e. Die twee cijfers. Alsof ik plots volwassen was en mijn mama ’s morgens zou zeggen ‘strijk uw kleren vanaf nu maar zelf!’ Het einde van een tijdperk.

Zou 30 ook het einde van een tijdperk worden? Zijn er dingen die niet meer kunnen van zodra je 30 wordt? Zoals glitterkleedjes dragen? Naar Buffy the Vampire Slayer kijken? En blij zijn dat uw mama uw trollen al die jaren heeft bijgehouden? Ik besloot dat op al die dingen geen leeftijd stond. Dertig staat voor zelfvertrouwen en aanvaarden wie je bent. Ik zat echt in een positieve trip. IK WAS VOLWASSEN! COOL!

Maar dan was het de avond van mijn feestje. Lees: select publiek (want dertig worden = terugplooien tot de kern!),muziek en heel veel snoep. Ik deed het glitterkleedje aan waar ik zo fier op was. Net gekocht aan een GIGANTISCHE (80%!) korting. Dat is wat dertigers doen. Niet impulsief kopen, maar wachten tot het betaalbaar is. Volwassen. Of zei ik dat al?

Ik deed de deur open voor de eerste gast.

GAST: Ik ken dat kleedje

IK: Topshop!

GAST: Is dat geen kleedje van K3?

IK: Van Louise Gray. (jeezes, moeders van peuters zijn echt geobsedeerd door Studio 100)

GAST: Dat is EXACT het kleedje van K3.

FAAAAAAAAAAAAAAAAK! IK HEB EEN KLEEDJE VAN K3 GEKOCHT! 

Een kleedje waarvan een styliste dacht: dit gaan kleuters gewéldig vinden. Tot zover mijn volwassenheid.

ANDERE GAST: Oké, maar ’t is niet dat ge dat gewoon op straat gaat aandoen hè?

IK: Dertig, schmertig: jawel.

Maar nu ik erover nadenk: misschien best niet in het park op een woensdagnamiddag.

Wat jullie, dudes? Zijn er dingen die niet meer kunnen vanaf je 30^ste? Laat het mij weten!

X

PS: Move over, Karen.