Fuck you pumps

Wij zijn toch bevrijd hè? Denk aan onze voormoeders die korsetten droegen: hun organen werden gereorganiseerd om in de vorm van een ideale vrouw te passen. Of die hoepelrokken van crinoline: daar is menig vrouw levend in verbrand (serieus!) nadat de rok te dicht langs een kaars passeerde en ze de gigantisch zware hoepel niet op tijd uit kreeg. Het moet eruit gezien hebben als een elegante brandstapel. Maar wij vrouwen van nu zijn bevrijd hè? Toch?

Onlangs ging ik met een vriend iets eten, we spraken af in het station. ‘Het restaurant is 20 minuten stappen van hier’, zei hij, ‘zal dat gaan?’ ZAL DAT GAAN? Alsof ik een oma was van wie ze het looprek hadden afgenomen. ‘Ja natuurlijk gaat dat,’ beet ik terug. Waarop hij zich verontschuldigde met ‘ja, ik weet niet welke schoenen je aan hebt…’ Ik haatte zijn opmerking, want hij had gelijk. Stoppen met dansen omdat mijn schoenen mijn voeten wurgden, de kortste en saaiste weg naar huis nemen omdat stappen te pijnlijk werd, een hele zomer met pleisters rondlopen om blaren te voorkomen. En toch bleef ik hakken dragen, elke dag, want mijn silhouet is zoveel mooier wanneer ik op mijn tippen sta. Alles voor fesjen. Het lijkt plots zo onlogisch.

Een plot kan veranderen door een outfit. Afgelopen zomer gingen we naar Berlijn. De flatform Teva’s die ik kocht om comfortabel, luchtig en te voet de stad te kunnen verkennen, bleken flatform Teven te zijn. Ze boden geen steun en ik zakte op weg naar de luchthaven al door mijn rug. Protesteerde mijn lichaam tegen schoenen die voor het eerst in mijn leven eerder praktisch dan esthetisch waren?

Mijn collectie fuck me pumps en veel te platte All Stars konden mij niet helpen. Als een oude vrouw van wie ze het looprek hadden afgenomen, schuifelde ik door Berlijn. Kwaad en traag met brogues die na 5km stappen mijn tenen plat duwden. Ik wou vrij door de stad bewegen maar mijn schoeisel liet het niet toe. En het ergste van al: ik deed het mezelf aan, al jaren aan een stuk. ‘Praktisch’ stond nooit hoog op mijn prioriteitenlijst. Ik was trots wanneer andere vrouwen vroegen: ‘amai, kunt gij een hele dag op die hakken rondlopen?’ Alsof dat een speciaal talent was en niet gewoon een vorm van zelfkastijding. Want laat ons eerlijk zijn: zelfs de beste hakkendragers zijn blij dat ze ‘s avonds hun fuck me pumps kunnen uitschoppen. Maar oefening baart uithoudingsvermogen.

Ondanks de jarenlange overtuiging dat sportschoenen (zo onvrouwelijk, zo lomp, zo saai!) zouden clashen met heel mijn garderobe, mankte ik in Berlijn een sneaker store binnen. En toen zag ik ze. In een zee van zwarte Nikes stonden ze daar op de soldentafel ongegeneerd fluoroos te wezen. Ik deed ze aan, moest even wennen aan mijn nieuwe silhouet in de spiegel maar het gevoel was overweldigend, levensveranderend. Het was zo fokking comfortabel! Alsof ik al heel mijn leven keihard pipi moest doen en EINDELIJK kon gaan. “Ik ga ze aanhouden,” riep ik heel enthousiast en in mijn beste Jommekeduits naar de hippe verkoper.

De hele dag bestookte ik mijn lief met vragen als ‘kunt gij nog lang stappen? Ik heb het gevoel dat ik een week kan stappen zonder stoppen, hebt gij dat ook? Weten mensen dat dat kan?’

Later begon ik te beseffen dat mijn roze Nikes veel meer zijn dan mijn meest comfortabele schoenen ooit. Ze zijn een vorm van feministisch statement, een gevoel dat de straat van mij is, een gevoel van vrijheid. Ik wil te voet naar huis kunnen stappen van het restaurant op een heldere avond, ik wil een hele nacht kunnen dansen en vooral: ik wil al die dingen impulsief kunnen doen. Want dingen die onverwacht gebeuren, zijn vaak de mooiste. Hoeveel ervaringen heb ik al gemist omdat ik de foute schoenen droeg?

Na dat besef ging ik naar Londen waar ik 60 km stapte op 2,5 dagen. Alleen. In mijn roze Nikes. Alsof ik mijn verloren kilometers wou inhalen. In de buurt waar Virginia Woolf (zelf een fervente wandelaar) ooit woonde, kocht ik ‘Flâneuse’, een boek van Lauren Elkin. Daarin eist ze zich -zelf een gepassioneerde stapper- het recht op om de uitsluitend mannelijke term

‘flâneur’ te vervrouwelijken.

"Flâneuse [flanne-euhze], noun, from the French. Feminine form of flâneur [flanne-euhr], an idler, a dawdling observer, usually found in cities."

Vrouwen slenterden in de 19e eeuw toen de term flâneur ontstond, nooit alleen door de straten, tenzij ze letterlijk streetwalkers of prostituees waren, schrijft Elkin. En al is het in 2016 nog steeds minder veilig voor een vrouw dan voor een man om alleen op straat te komen, toch wil ik mijn plek opeisen. Observeren in plaats van geobserveerd te worden. Dat lukt het beste in comfy shoes. Ik voel me George Sand die haar satijnen muiltjes verruilt voor stevige mannenlaarzen en zo gehuld in een lange jas als vrouw anoniem en vrij tussen het manvolk door de straten van haar 19e eeuws Parijs stapt.

Een paar schoenen dat je het gevoel geeft George Sand te zijn, is in mijn ogen onmisbaar voor elke vrouw. Power to the flâneuses. Fuck you, pumps.

Vuil en kapot, ik ben een lompe flâneuse.

xxx

Lenalena

Hoeveel ervaringen heb JIJ al gemist omdat je de foute schoenen droeg? Shoot!

En oh, ik mocht 1 minuut fulmineren over hakken bij Hautekiet op Radio 1, klik HIER om te herbeluisteren!

Kimono of nono?

‘Jij moet niet betalen,’ zei hij. Ik was 18 jaar, stond aan de ingang van een Sint Lukas feestje en droeg een zwart Chinees kleedje met geborduurde bloemen en een rood biesje. Dat en een groot vraagteken op mijn gezicht. ‘Het is een verkleedfuif,’ verklaarde hij. ‘Wie verkleed is, moet niet betalen.’ Met veel zwier haalde ik 5 euro uit mijn handtas. ‘Ik ben niet verkleed,’ riep ik luid genoeg om de boven de beats uit te komen. ‘Dit is mijn outfit.’ Toegegeven: ik was beter ‘verkleed’ dan sommige mensen die écht verkleed waren. Ach, het werd een verhaal dat ik af en toe zou vertellen. Een verhaal waar ik onlangs weer aan dacht toen ik voor de zoveelste keer mijn blauwe vintage kimono uitprobeerde voor de spiegel en hem toch terug hing.

Letterlijk betekent kimono ‘iets om aan te doen’. Was het maar zo simpel. We leven in tijden van politieke correcte artikels over cultural appropriation of culturele toe-eigening. Waardoor ik mij de vraag stel:  is het oké om als blanke vrouw een kimono te dragen? Of is dat culturele toe-eigening?
Moest een Aziatische vrouw in een kimono op kantoor verschijnen, zouden we haar wereldvreemd en traditioneel vinden. Niet ‘aangepast’ genoeg. Maar als ik in hetzelfde kantoor toekom gekleed in dezelfde kimono, dan is mijn kledingkeuze fashion, artistiek en edgy. 1 kimono, 2 gewichten.
Maar reduceer ik als blanke vrouw de kimono niet tot gewoon een coole outfit of zelfs verkleedkledij door hem uit zijn context te halen en niet stil te staan bij de symbolische, geschiedkundige en culturele waarde ervan? En is dat dan niet ongelofelijk respectloos?
Dagelijks voorbeelden genoeg in mijn newsfeed: de cornrows van zwarte vrouwen worden pas hip bevonden door mainstream media eens de blanke vrouwen de stijl adopteren. Blanke hip hopster Iggy Azalea heeft geen interesse voor de Black Lives Matter beweging, maar pikt wel gretig elementen uit de zwarte cultuur om een carrière uit te bouwen. (Ik moet denken aan de quote van actrice Amandla Stenberg: “What would America be like if we loved black people as much as we love black culture?”) En die Indische bindi’s die Gwen Stefani droeg in de jaren ‘90, was dat oké omdat ze ooit iets had met haar Indische bassist? Moet ik mij een Japans lief zoeken?
Voor je met je ogen rolt en zegt dat de wereld te politiek correct wordt, een vraag: ben jij een Nirvana fan? Ooit al een puber zien rondlopen in een Nirvana shirt uit de H&M? En net zoals ik willen vragen: ‘zing 3 nummers van Nirvana,’ omdat je weet dat het antwoord in de meeste gevallen ‘wat is een Nirvana?’ gaat zijn. Ze reduceren een van de meest invloedrijke bands uit de jaren ‘90 tot een outfit die goed pakt op Instagram.
Natuurlijk kunnen sommige pubers Nevermind van voor naar achter meezingen, maar een groot deel weet niet wie Kurt Cobain is, creëerden geen altaar voor hem in hun tienerkamer en schreven geen ‘Nirvana’ op hun gitaar met hun eigen bloed tot afgrijzen van hun moeder en de gitaarleraar in de Muziekacademie van Zaventem… Maar ik wijk af.
Wat ik wil zeggen: mijn eigen Nirvana shirt voelt minder waardevol nu ik weet dat mensen het dragen zonder de betekenis ervan te appreciëren. Het is culturele toe-eigening van den Aldi, maar misschien helpt het als inleving.
Zoals die keer dat halfzus van de Kardashians Kendall Jenner een Slayer shirt droeg:

Kendall Jenner and Slayer's Gary Holt (Photo: 9GAG)

Terug naar de kimono. In mijn blanke vriendenkring zou niemand ervan opkijken. Another day, another outfit. Iedereen weet dat ik Japanners niet belachelijk wil maken, maar juist bewondering heb voor het vestimentaire onderdeel van hun cultuur. Maar stel dat ik de stad in trek en enkele Japanners tegenkom, zou ik mij heel ongemakkelijk voelen. Alsof ik iets van hen gestolen heb. Iets dat enkel oké is in een witte context, is eigenlijk niet oké. Zoals een ‘onschuldige grap’ vertellen over iemand van een andere etniciteit, maar diezelfde mop NOOIT vertellen waar iemand van voorgenoemde etniciteit bij is, omdat die beledigd zou zijn. Wel, is die mop dan écht zo onschuldig?
Vergelijk het met pasta maken voor een echte Italiaanse mamma. Je wil het goed doen, respect hebben voor de pasta en er niet gewoon een pot Miracoli over gieten en opeten met mes en vork. Ben ik een pot Miracoli? Ben ik voor Japanners even irritant als onwetende tieners met een Nirvana shirt voor mij?
Ik loop al enkele maanden met de vraag rond (durf nu nog eens zeggen dat het oppervlakkig is om met kleren bezig te zijn) en mijn voorlopig antwoord met betrekking tot de kimono is dit: ik zie het in dit geval als een vorm van culturele appreciatie. (Misschien denk ik morgen weer dat dat een opportunistische beslissing is, ik heb dit stuk al tientallen keren herschreven.) Dries Van Noten verwerkt vaak Oosterse elementen in zijn collecties en wel, in de collectie die mijn kleerkast is, zitten ook wat Oosterse invloeden. Wanneer ik de kimono draag als kleed zoals het bedoeld is, zie ik er verkleed uit. Alsof ik gratis zou binnen mogen op dat Sint Lukas feestje. Het klopt niet.
Dus vond ik een compromis en draag ik hem zo:

Naast een onopgevoede rosse kater. En als jas.

Als een Oosters element in mijn internationale kleerkast.

Culturele toe-eigening: gaan we er te ver in of worden we als mensen gewoon slimmer en empathischer? En kan ik volgens jullie in mijn kimono de straat op of ben ik gedoemd om hem als kamerjas te dragen met extra zakken voor mijn sigaretten en schroevendraaier à la Bessie Glass in J.D. Salinger’s Franny & Zooey?
Laat het mij weten! En voeg Fanny & Zooey toe aan uw goodreads lijst. Echt.

x

lenalena

Naakt is gevaarlijk

Dit is mijn theorie: je kan verlust worden op iemand in een naaktsauna, maar nooit verliefd. Kleren zijn namelijk ZO belangrijk. Dat klinkt oppervlakkig, maar eigenlijk is het gewoon logisch. Ze onthullen dingen die de drager zelf niet bewust wil prijsgeven. Kledij is een graadmeter die je kan behoeden voor slechte keuzes in je liefdesleven.

Laat mijn persoonlijke ervaring een waarschuwing wezen. Ik was negentien. Mijn weekend begon op donderdagavond en eindigde maandagochtend. Fiero’s drinken tot ik overgaf en geilen op de mysterieuze barman met het donkere haar en het stijlvolle petje. Het verhaal speelt zich af in een populair danscafé, maar het had evengoed het begin van een Jane Austen roman kunnen zijn. De 2 hoofdpersonages leefden in gescheiden werelden: hij mocht niet over en ik niet achter de toog. We leefden van steelse blikken en een occasionele stiekeme brief (oké sms). Ik zag enkel zijn prachtige hoofd en veelbelovend bovenlichaam dat gehuld was in een beige hemd met daarop het logo van het café. Wat ik intussen geleerd heb: een man in uniform is exact hetzelfde als een naakte man. Hun outfitkeuze zegt met andere woorden NIKS over hun persoonlijkheid of de dingen die hen interesseren. DANGER.

Op een avond was het zover. Ik stond met mijn vriendinnen te dansen en Gin Gini’s te drinken toen De Barman plots naast me stond. Zijn shift zat erop en of we samen ergens anders gingen? YES! We hadden het obstakel (de toog) overwonnen! Als ik Jane Austen kon geloven, zou onze happily ever after NU beginnen. Dat was ook zo, voor heel even dan toch.

Zijn onwaarschijnlijk mooie gezicht kon de aandacht niet afleiden van zijn zelf gekozen outfit. De Barman droeg een zwarte col roulé (so far so good), een lichtblauwe veel te spannende jeans (slecht voor zijn zaad, zorgen voor later) en (klaar om naar adem te snakken?) Buffalo’s. Hoe ik dat zag in een donker danscafé? Ze reflecteerden in het donker. In dat schijnsel zag ik een blik vol medelijden bij mijn vriendinnen. Ik dacht aan Pride & Prejudice en vermande mezelf. Hij kon nog steeds mijn Mister Darcy zijn die net als in het boek door zijn discreet en onbaatzuchtig gedrag ten voordele van oa de familie Bennett verkeerdelijk als een arrogante bedrieglijke aansteller aanzien werd. Misschien droeg De Barman Buffalo’s om buiten mijn weten de eer te beschermen van mijn familie…? Maar ik twijfelde. Want zelfs dát verklaarde niet waarom ze reflecterend waren.

Ik zette door. Want afknappen op iemand omwille van een slechte schoenkeuze, is dat niet fouter dan de schoenen in kwestie? Daarbij had ik al vaak gehoord dat vrouwen met hun lief gingen shoppen om ze aan te kleden zoals zij dat graag wouden. Al geloofde ik daar niet in. Ook al zou ik die schoenen van zijn voeten krijgen (spoiler alert: dat lukte en niet alleen de schoenen), dan nog zou hij in zijn hart de man blijven die zijn Buffalo’s mist. En wie ben ik om hem die te ontzeggen? Misschien bestond er ergens wel een meisje dat even dol was op hem als op zijn Buffalo’s (spoiler alert: dat meisje HAD hij al bleek achteraf). Maar toch zette ik door. Hormonen en al.

De les die ik leerde? Gatlelijke kleren maken in sommige gevallen écht de man. Mijn straf om niet naar mezelf te luisteren? Paarse tepels. Geen allergische reactie op de Buffalo’s, De Barman had gewoon meer zuigkracht dan een Dyson. Tot zover de gelijkenissen met een Jane Austen roman.

Ik besef ook wel dat je ten opzichte van sommige kledingstukken wél tolerant kan zijn. Zowat iedere slanke man die ik ken, draagt extra large. Dat is een foutje. Buffalo’s en Mickey Mouse dassen? Dat is een statement.

Tegelijkertijd hoop ik dat niemand ooit te snel oordeelt over mij op basis van mijn schoenen. Deze babies kunnen suggereren dat ik hoop om mee te doen met het volgende seizoen van RuPaul’s Drag Race. Terwijl ik gewoon te lui ben om mijn broeken korter te maken en dusplateauzolen draag. 

In tegenstelling tot De Barman WEET ik dat mijn schoenen eigenlijk lelijk zijn. Maar hallo, ze glitteren. 

Wat denken jullie: maken sommige kledingstukken de man/vrouw? Ooit al verliefd geworden op een naakte man of vrouw? En hoe liep dat af? Ooit al iets gehad met een man met Buffalo’s? Ook geëindigd met paarse tepels? Dan deden we het waarschijnlijk met dezelfde. Misschien zijt gij wel dat lief van hem? Sorry dan!

Toedels,

Lenalena