17 februari 2016

Naakt is gevaarlijk

Dit is mijn theorie: je kan verlust worden op iemand in een naaktsauna, maar nooit verliefd. Kleren zijn namelijk ZO belangrijk. Dat klinkt oppervlakkig, maar eigenlijk is het gewoon logisch. Ze onthullen dingen die de drager zelf niet bewust wil prijsgeven. Kledij is een graadmeter die je kan behoeden voor slechte keuzes in je liefdesleven.

Laat mijn persoonlijke ervaring een waarschuwing wezen. Ik was negentien. Mijn weekend begon op donderdagavond en eindigde maandagochtend. Fiero’s drinken tot ik overgaf en geilen op de mysterieuze barman met het donkere haar en het stijlvolle petje. Het verhaal speelt zich af in een populair danscafé, maar het had evengoed het begin van een Jane Austen roman kunnen zijn. De 2 hoofdpersonages leefden in gescheiden werelden: hij mocht niet over en ik niet achter de toog. We leefden van steelse blikken en een occasionele stiekeme brief (oké sms). Ik zag enkel zijn prachtige hoofd en veelbelovend bovenlichaam dat gehuld was in een beige hemd met daarop het logo van het café. Wat ik intussen geleerd heb: een man in uniform is exact hetzelfde als een naakte man. Hun outfitkeuze zegt met andere woorden NIKS over hun persoonlijkheid of de dingen die hen interesseren. DANGER.

Op een avond was het zover. Ik stond met mijn vriendinnen te dansen en Gin Gini’s te drinken toen De Barman plots naast me stond. Zijn shift zat erop en of we samen ergens anders gingen? YES! We hadden het obstakel (de toog) overwonnen! Als ik Jane Austen kon geloven, zou onze happily ever after NU beginnen. Dat was ook zo, voor heel even dan toch.

Zijn onwaarschijnlijk mooie gezicht kon de aandacht niet afleiden van zijn zelf gekozen outfit. De Barman droeg een zwarte col roulé (so far so good), een lichtblauwe veel te spannende jeans (slecht voor zijn zaad, zorgen voor later) en (klaar om naar adem te snakken?) Buffalo’s. Hoe ik dat zag in een donker danscafé? Ze reflecteerden in het donker. In dat schijnsel zag ik een blik vol medelijden bij mijn vriendinnen. Ik dacht aan Pride & Prejudice en vermande mezelf. Hij kon nog steeds mijn Mister Darcy zijn die net als in het boek door zijn discreet en onbaatzuchtig gedrag ten voordele van oa de familie Bennett verkeerdelijk als een arrogante bedrieglijke aansteller aanzien werd. Misschien droeg De Barman Buffalo’s om buiten mijn weten de eer te beschermen van mijn familie…? Maar ik twijfelde. Want zelfs dát verklaarde niet waarom ze reflecterend waren.

Ik zette door. Want afknappen op iemand omwille van een slechte schoenkeuze, is dat niet fouter dan de schoenen in kwestie? Daarbij had ik al vaak gehoord dat vrouwen met hun lief gingen shoppen om ze aan te kleden zoals zij dat graag wouden. Al geloofde ik daar niet in. Ook al zou ik die schoenen van zijn voeten krijgen (spoiler alert: dat lukte en niet alleen de schoenen), dan nog zou hij in zijn hart de man blijven die zijn Buffalo’s mist. En wie ben ik om hem die te ontzeggen? Misschien bestond er ergens wel een meisje dat even dol was op hem als op zijn Buffalo’s (spoiler alert: dat meisje HAD hij al bleek achteraf). Maar toch zette ik door. Hormonen en al.

De les die ik leerde? Gatlelijke kleren maken in sommige gevallen écht de man. Mijn straf om niet naar mezelf te luisteren? Paarse tepels. Geen allergische reactie op de Buffalo’s, De Barman had gewoon meer zuigkracht dan een Dyson. Tot zover de gelijkenissen met een Jane Austen roman.

Ik besef ook wel dat je ten opzichte van sommige kledingstukken wél tolerant kan zijn. Zowat iedere slanke man die ik ken, draagt extra large. Dat is een foutje. Buffalo’s en Mickey Mouse dassen? Dat is een statement.

Tegelijkertijd hoop ik dat niemand ooit te snel oordeelt over mij op basis van mijn schoenen. Deze babies kunnen suggereren dat ik hoop om mee te doen met het volgende seizoen van RuPaul’s Drag Race. Terwijl ik gewoon te lui ben om mijn broeken korter te maken en dusplateauzolen draag. 

In tegenstelling tot De Barman WEET ik dat mijn schoenen eigenlijk lelijk zijn. Maar hallo, ze glitteren. 

Wat denken jullie: maken sommige kledingstukken de man/vrouw? Ooit al verliefd geworden op een naakte man of vrouw? En hoe liep dat af? Ooit al iets gehad met een man met Buffalo’s? Ook geëindigd met paarse tepels? Dan deden we het waarschijnlijk met dezelfde. Misschien zijt gij wel dat lief van hem? Sorry dan!

Toedels,


Lenalena

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

17 februari 2016

Naakt is gevaarlijk

Dit is mijn theorie: je kan verlust worden op iemand in een naaktsauna, maar nooit verliefd. Kleren zijn namelijk ZO belangrijk. Dat klinkt oppervlakkig, maar eigenlijk is het gewoon logisch. Ze onthullen dingen die de drager zelf niet bewust wil prijsgeven. Kledij is een graadmeter die je kan behoeden voor slechte keuzes in je liefdesleven.

Laat mijn persoonlijke ervaring een waarschuwing wezen. Ik was negentien. Mijn weekend begon op donderdagavond en eindigde maandagochtend. Fiero’s drinken tot ik overgaf en geilen op de mysterieuze barman met het donkere haar en het stijlvolle petje. Het verhaal speelt zich af in een populair danscafé, maar het had evengoed het begin van een Jane Austen roman kunnen zijn. De 2 hoofdpersonages leefden in gescheiden werelden: hij mocht niet over en ik niet achter de toog. We leefden van steelse blikken en een occasionele stiekeme brief (oké sms). Ik zag enkel zijn prachtige hoofd en veelbelovend bovenlichaam dat gehuld was in een beige hemd met daarop het logo van het café. Wat ik intussen geleerd heb: een man in uniform is exact hetzelfde als een naakte man. Hun outfitkeuze zegt met andere woorden NIKS over hun persoonlijkheid of de dingen die hen interesseren. DANGER.

Op een avond was het zover. Ik stond met mijn vriendinnen te dansen en Gin Gini’s te drinken toen De Barman plots naast me stond. Zijn shift zat erop en of we samen ergens anders gingen? YES! We hadden het obstakel (de toog) overwonnen! Als ik Jane Austen kon geloven, zou onze happily ever after NU beginnen. Dat was ook zo, voor heel even dan toch.

Zijn onwaarschijnlijk mooie gezicht kon de aandacht niet afleiden van zijn zelf gekozen outfit. De Barman droeg een zwarte col roulé (so far so good), een lichtblauwe veel te spannende jeans (slecht voor zijn zaad, zorgen voor later) en (klaar om naar adem te snakken?) Buffalo’s. Hoe ik dat zag in een donker danscafé? Ze reflecteerden in het donker. In dat schijnsel zag ik een blik vol medelijden bij mijn vriendinnen. Ik dacht aan Pride & Prejudice en vermande mezelf. Hij kon nog steeds mijn Mister Darcy zijn die net als in het boek door zijn discreet en onbaatzuchtig gedrag ten voordele van oa de familie Bennett verkeerdelijk als een arrogante bedrieglijke aansteller aanzien werd. Misschien droeg De Barman Buffalo’s om buiten mijn weten de eer te beschermen van mijn familie…? Maar ik twijfelde. Want zelfs dát verklaarde niet waarom ze reflecterend waren.

Ik zette door. Want afknappen op iemand omwille van een slechte schoenkeuze, is dat niet fouter dan de schoenen in kwestie? Daarbij had ik al vaak gehoord dat vrouwen met hun lief gingen shoppen om ze aan te kleden zoals zij dat graag wouden. Al geloofde ik daar niet in. Ook al zou ik die schoenen van zijn voeten krijgen (spoiler alert: dat lukte en niet alleen de schoenen), dan nog zou hij in zijn hart de man blijven die zijn Buffalo’s mist. En wie ben ik om hem die te ontzeggen? Misschien bestond er ergens wel een meisje dat even dol was op hem als op zijn Buffalo’s (spoiler alert: dat meisje HAD hij al bleek achteraf). Maar toch zette ik door. Hormonen en al.

De les die ik leerde? Gatlelijke kleren maken in sommige gevallen écht de man. Mijn straf om niet naar mezelf te luisteren? Paarse tepels. Geen allergische reactie op de Buffalo’s, De Barman had gewoon meer zuigkracht dan een Dyson. Tot zover de gelijkenissen met een Jane Austen roman.

Ik besef ook wel dat je ten opzichte van sommige kledingstukken wél tolerant kan zijn. Zowat iedere slanke man die ik ken, draagt extra large. Dat is een foutje. Buffalo’s en Mickey Mouse dassen? Dat is een statement.

Tegelijkertijd hoop ik dat niemand ooit te snel oordeelt over mij op basis van mijn schoenen. Deze babies kunnen suggereren dat ik hoop om mee te doen met het volgende seizoen van RuPaul’s Drag Race. Terwijl ik gewoon te lui ben om mijn broeken korter te maken en dusplateauzolen draag. 

In tegenstelling tot De Barman WEET ik dat mijn schoenen eigenlijk lelijk zijn. Maar hallo, ze glitteren. 

Wat denken jullie: maken sommige kledingstukken de man/vrouw? Ooit al verliefd geworden op een naakte man of vrouw? En hoe liep dat af? Ooit al iets gehad met een man met Buffalo’s? Ook geëindigd met paarse tepels? Dan deden we het waarschijnlijk met dezelfde. Misschien zijt gij wel dat lief van hem? Sorry dan!

Toedels,


Lenalena

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...